Ο ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ σε άλλες ιστορίες


01/03/2022


Κακίες περί...  τα Ονόματα των δρόμων του νησιού 


Από τα αρχαία χρόνια από όταν ο πολιτισμός άρχισε να αχνοφέγγει  και οι πρώτες  ομάδες σπιτιών  αρχίσαν να εμφανίζονται, εκεί  λίγο μεγαλύτερες από 20-30 σπίτια, η ανάγκη να μπορούμε να προσδιορίσουμε ή να αυτοπροσδιοριστουμε  έγινε επιτακτική   (και ωφέλιμη για τους άλλους βέβαια που μας έψαχναν-Οι φίλοι μας, ο Ταχυδρόμος, η εφορία κλπ.)                                             
 Έτσι η ανάγκη  για την υπόδειξη της κατοικίας μας, έγινε μάλλον τυχαία  αρχικά προφορικά. π.χ. το σπίτι του Γιάννη, η σπηλιά του Αλέκου, Το δέντρο του Πλάτωνα, το κουτούκι της Μαρίας ….                                                                                   

Αργότερα εφαρμόστηκε  σε όλο τον υπόλοιπο δρόμο που του δόθηκε έτσι ένα όνομα επειδή αυτό μας έμενε στο μυαλό ή γιατί εκεί έμενε ο  λόρδος ‘’Τάδε’’ που ήταν ο νονός ή ο ευεργέτης της γειτονιάς .                                                                                                      

Αυτό έγινε ανάγκη ώστε να ξέρουμε που είμαστε  και τι γυρεύουμε.         

 Τα χρόνια πέρασαν, κάναμε μπόλικες μικρές ή τεράστιες πόλεις ή μεγάλα ή  μικρά χωριά.    Με λίγα λόγια έφτασε ο πολιτισμός παντού.                                                                             

 Παντού; εκτός από την Αίγινα και τα χωριά της. -12.000  χρόνια μετα το ξεκίνημα του πολιτισμού  και δεν κατάφερε να φτάσει σε εμάς η πρόοδος.                                                     

Τα άλλα τα ξέρετε από πρώτο χέρι όλοι οι Αιγινήτες.

 Μένοντας στην Αίγινα 41 χρόνια  και στην Πέρδικα τα τελευταία 19 χρόνια, (τα προηγούμενα κάπου στην Σουβάλα), όταν χρειάστηκε, δεν μπόρεσα ποτέ να κατατοπίσω κάποιον που και πως θα με βρει. Οι λογαριασμοί μου ερχόντουσαν στο σπίτι στην Αθήνα και όταν πήγαινα τον χειμώνα τους εύρισκα κάτω από την πόρτα (με πρόστιμο).                    Το 2008 που εγκαταστάθηκα  σχεδόν μόνιμα, ήταν που αποφάσισα ότι κάτι πρέπει να γίνει  και κάθισα να σκεφτώ κάτι ώστε να βοηθήσω.                                                                                               

Ο κόσμος είναι μικρός ειδικά για ταξιδευτές σαν εμένα. Είδα, ενδιαφέρθηκα, ρώτησα, άκουσα, μου είπαν διάφορα, μου έμειναν  λίγα πράγματα στο κεφάλι.                                  Ένα πράγμα έχουν οι νοήμονες Αμερικανοί, που μπορεί να είναι τραγικός λαός με ηλίθιους προέδρους πλέον, αλλά είχαν αρχικά έξυπνο κράτος που σκέπτοταν  και ενεργούσε κανονικά (είπαμε παλιά όχι τώρα). 

 Έδωσαν, πανέξυπνα, τα βασικά  ονόματα σε κεντρικούς ή ειδικούς δρόμους τους, (π.χ  Main street  ή Wall street ή Tower street κλπ ) και μετα την ‘’Κεντρική οδό’’ αριθμούς, αντί ονόματα στους δρόμους  έτσι ώστε διευκολύναν  τον προσδιορισμό τους.   

                          

  Είσαι στην Πέμπτη λεωφόρο π.χ.  (από την Main βέβαια )  Ε ..για να βρεις την Τρίτη λεωφόρο θα πας προς τα εκεί ανατολικά - 2 δρόμους μετα. Άμα θες τον 15η τραβά ίσια και θα την βρεις. Προς τα εκεί όμως .Για μεγαλύτερες αποστάσεις κράτα κι ένα κομπιουτεράκι. Εύκολη ζωή.                                                                                                                         

 Κάτι ανάλογο είπα ότι μπορεί να είναι εύχρηστο και για εμάς,  για τους επισκέπτες μας αλλά και για τους ιδίους τους κάτοικους της . Ζήτησα από τον κοινοτάρχη μας (τον προηγούμενο) ένα πολεοδομικό σχέδιο της Πέρδικας.                                                              

 Με κοίταξε υποψιασμένος  και είπε "Δεν έχουμε τέτοια πράγματα εδώ".                                

Ευτυχώς που υπάρχει το Google και έχει χάρτες, είπα εγώ . 

 Κάθισα και έβγαλα μερικά αντίγραφα των δρόμων  της περιοχής, σε Α4  (τόσο μεγέθυνση είχα σπίτι μου ) και μου βγήκαν τα μάτια. Τα μουτζούρωσα, τα μεγέθυνα  και τα ονομάτισα όλα . Οδούς, πλατείες και παρόδους, με μια λογική που λέει…

1)  Όλα εύηχα/ γνωστά αρχαία ελληνικά ονόματα  

2)  Ανατολή –Δύση Ανδρικά ονόματα κατ’ αλφαβητική σειρά

3)  Βορράς –νότος  Γυναίκεια ονόματα κατ’ αλφαβητική σειρά επίσης .        

Δηλαδή με λίγα λόγια είσαι  στην ‘’Οδό Διός’’   και ο δρόμος που ψάχνεις είναι η ‘’οδός Ηρακλέους ‘’, απλά θυμάσαι το αλφαβητάριο από το δημοτικό και πας  3 δρόμους προς τον νοτιά  και το βρίσκεις.  Η είσαι στην ‘’Οδό Αθήνας’’ ; Ε  η ‘’οδός Δανάης’’ είναι  δυτικά και η οδός Ναυσικάς  λίγο πιο κάτω.                                                                           

Δεν ρωτάς κανέναν, απλά πας προς τα εκεί. Εύκολο μάλλον έτσι; έτσι; Ακόμη και οι αριθμοί των σπιτιών είχαν μια τέτοια ίδια  λογική .                                                 

Καταχάρηκα με το σχέδιο μου. Χαρήκαμε όλοι και σαν Σύλλογος Πέρδικας μαζί με τους άλλους αγαπητούς φίλους του συλλόγου που τους άρεσε η ιδέα  πήγαμε στον τότε Δήμαρχο. Ήταν πλέον το 2011-12 .                                                                                                                                 

Μας καλοδέχτηκε είναι η αλήθεια. Μας είπε «θέλετε τσάι;» Είπαμε «ευχαριστούμε, τι κάνουν τα παιδιά; ».Τέτοια. Του είπαμε τα δικά μας δείχνοντας και τα Α4 σχέδια. Του είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα-σίγουρος ότι την επομένη θα είχαν μπει τα νεα ονόματα στο χωριό. «Ξέρετε μπορείτε να το κάνετε αυτό και στην Βαγία που έχω ένα οικόπεδο και για να πω στους φίλους μου που είναι για να έρθουν, τους δείχνω τον χάρτη με τις συντεταγμένες από το Google».                                                                                                                               

 Μας είπε τα δικά του. «Μπράβο, ναι, ασφαλώς ,μην ανησυχείτε, ίσως, όχι , μπλά μπλά»  έδωσα τα σχέδια  με τις όμορφα γραμμένες επιστολές του συλλόγου κ.λπ. κ.λπ. μας χαιρέτησε ευγενικά ,τόσο ώστε ακόμη και εγώ τον  ψήφισα στις επόμενες εκλογές  και …Ακόμη περιμένουμε.

  Κανείς δεν ξέρει τίποτε, ούτε έγινε κάτι. Ούτε πρόκειται να γίνει.                

Το 2020-21 μετα Χριστό η Αίγινα δεν έχει ακόμη ονόματα στους δρόμους της.                         Ίσως κάποτε να δώσουμε τα γνωστά ανάκατα ονόματα   (πχ  Λεωφόρος  Γρ. Λαμπράκη- οδός Δημοκρατίας- Αγίου τάδε- Μήλου Σερίφου, Νάξου κλπ - Ανδρέα και Γεωργίου Παπανδρέου -Τριών Καραμανλήδων, και φυσικά  την ‘’ηρώων πολυτεχνείου’’).                Και στα σοβαρά τώρα. Το ίδιο σχέδιο  ασφαλώς θα μπορεί να εφαρμοσθεί σε όλα τα χωριά του νησιού ανάλογα τι διαλέγουν σαν κεντρικό θέμα οι κάτοικοι. Μαζί με τα παρακλάδια του.                                                                                                           

 Κρίμα  8  ώρες δουλειά είναι ….. αρκεί να βρεθεί και κανένα πολεοδομικό σχέδιο για το νησί κάποτε και να κάτσουν δυο μαζί και  με τον κοινοτάρχη τρεις και να συμφωνήσουν.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Για την Γκρίνια > Γιάννης Κληρονόμος .





Κακίες περί ….πράσινων δεινοσαύρων   

                                                      ημερ/νια :  02 02 22

 


Ευτυχώς που κάποιος καλός θεός έβαλε το χεράκι του και πέταξε αυτόν τον τεράστιο  μετεωρίτη κατακέφαλα πάνω στο Μεξικό -που βέβαια δεν το λέγανε Μεξικό ούτε είχε ονοματεπώνυμο εκείνη την εποχή- και έγινε μέγας χαμός. Δεν έμεινε κανένα ον  ζωντανό ψηλότερο  πάνω από 10 πόντους- όπως λένε οι γνωρίζοντες επιστήμονες- ακόμη και  μερικά από τα πιο μικρότερα γλιστερά πλάσματα. Την γλύτωσαν λίγα. Αυτά που χωθήκαν μέσα στις τρύπες και στα λαγούμια στο χώμα και δεν τα έπιασε η κάψα. Τώρα ποντίκια ήταν; λαγοί ήταν; η πιο σιχαμερά; θα σας γελάσω.                                                                                           

Έτσι όμως εμείς γλυτώσαμε από τους τεράστιους δεινοσαύρους  που θα μας είχαν φάει για μεζεδάκι όλους και δεν θα είμαστε εδώ.                                             

Ήταν κάτι τεράστια πράσινο- γκρι τέρατα που κατανάλωναν τεράστιες ποσότητες φαγητού μόνο για να κουνήσουν το τεράστιο σώμα τους, και αφήναν άκαπνα κατάλοιπα από πίσω τους υπο μορφή αέριων και μολύναν την ατμόσφαιρα.                                   

 Οι έρμοι οι άνθρωποι τότε διαμαρτύρονταν κάθε μερα  με φωνές, με επικλήσεις, με δεήσεις, με θυσίες κλπ. αλλά ποιος να τους ακούσει που τότε δεν υπήρχε ακόμα κάποιος υπεύθυνος θεός η κάποιος εντεταλμένος υπάλληλος. Η έστω κάποιος εκλεγμένος με εκλογές βρε αδελφέ εκείνη την εποχή ώστε να εισακουστούν.                                                                         

Τσάμπα διαμαρτυρίες δηλαδή.             

Ενώ σήμερα τα πράγματα έχουν αρκετά αλλάξει και υπάρχουν όλα τα απαραίτητα μέσα ,οι υπεύθυνοι  και οι κατάλληλες δυνατότητες και είμαστε εμείς αυτοί που μπορούμε να νικήσουμε τους τεράστιους πράσινους δεινοσαύρους που υπάρχουν γύρω μας.       

Τι είπατε; δεν έχουμε Δεινοσαύρους στο νησί; Για ξανακοιτάξτε δίπλα σας στους δρόμους του νησιού, κάνα δυο φορές την μερα και εκεί στην πλατεία Ανεξαρτησίας εκεί δίπλα στις υπόγειες τουαλέτες,-που ανακατασκευάζονται και μπράβο μας- που είναι ο στάβλος τους.   

Είναι εκεί συνήθως αραγμένοι 3-4 από αυτούς, μισοκοιμισμένοι, μισοξαπλωμένοι στην γκρίζα άσφαλτο συλλέγοντας ήλιο για τον χειμώνα στο τεράστιο κορμί τους και μόνο το καλοκαίρι κουνιούνται 2-3 φορές παραπάνω για να πάνε …για μπανάκι τα διάφορα παιδάκια.

Αγκομαχώντας στις ανηφόρες  και καπνίζοντας ασταμάτητα.

Μιλάω βέβαια για τα τεράστια βραδυκίνητα ενεργοβόρα λεωφορεία μας, που θέλουν μια περιουσία καύσιμα για να κινηθούν στην άτιμη πανάκριβη εποχή που ζούμε.



 Για να μεταφέρουν τους ελάχιστους είναι η αλήθεια επιβάτες και μαθητές τον χειμώνα, που θα πρέπει όμως να μετακινηθούν. Ειδικά οι μη έχοντες δικά τους  αυτοκίνητα, η δικά τους άλογα η περίσσευμα λεφτά για ταξί.                                                                 Αλλά σήμερα είναι αλλιώς τα πράγματα έχουν αλλάξει θα έλεγα αρκετά από ότι πριν τα 65 εκατομμύρια χρόνια που έπεσε ο τεράστιος αυτός βράχος στο κεφάλι μας.                                               Σήμερα είμαστε αλλιώς ! Είμαστε  αρκετά έξυπνοι και σοβαροί και επιχειρηματίες και τουριστικά ανερχομένη δύναμη  και και και.  Ε έχουμε και εκλεγμένους ικανούς σκεπτόμενους κυβερνώντες. Αυτά τα πράγματα για τους περισσοτέρους  από αυτούς είναι απλά πράγματα. Με μια λέξη … είναι ευκολάκι να το σκεφτούν. Έτσι; Κοιτάξτε παρακαλώ όπως αντιγραφώ από ειδικό αυτοκινητιστικό περιοδικό, εγώ που δεν είχα τι άλλο να κάνω σήμερα πρωινιάτικα.

 

Δευτ, 15/11/2021 - 10:04

Σύντομα Νέα

Διεθνή ηλεκτρονικό διαγωνισμό προκήρυξε ο Δήμος Χανίων για την προμήθεια πέντε Ηλεκτρικών Οχημάτων και των συνοδών Σταθμών Φόρτισης,  Αναλυτικά, η διακήρυξη περιλαμβάνει την προμήθεια πέντε ηλεκτρικών λεωφορείων, 65 θέσεων …                                                                                                                 Προμήθεια ενός ηλεκτρικού καθαριστικού δρόμων και πεζοδρομίων  καθώς και την προμήθεια, εγκατάσταση και θέση σε λειτουργία των απαραίτητων σταθμών φόρτισης DC & AC. Ολα αυτά πολύ φτηνότερα από άλλα….


 Βέβαια ο Δήμος Χανίων είναι μια μεγάλη περιοχή με πολλά χωριά και μεγάλη επαρχία και φυσικά με πολλές  μετακινήσεις από τους πολλούς κατοίκους και χρειάζονται μεγάλα ηλεκτρικά λεωφορεία  αρκετών θέσεων. Εμείς Δεν χρειαζόμαστε τόσο μεγάλα. Για ρίξετε μια ματιά ….για τι πράμα λένε.

                         


Το λεωφορείο  είναι ένα αμιγώς ηλεκτρικό όχημα  .. Έχουν πολλά όμορφα τεχνολογικά νέα χαρακτηριστικά όπως εξελιγμένα συστήματα κλιματισμού τεράστιες γυάλινες επιφάνειες για άπλετο φως ειδική Αμεά είσοδο. Μηδενικά απόβλητα. Κάμερες αντί καθρεπτών  μεγάλη αυτονομία ….μπλά μπλά μπλά   ικανή να καλύψει πολύ άνετα τις νησιωτικές αποστάσεις. Αλλά δεν είναι δικό μας το θέμα αυτό να τα δούμε εδώ.

Εμάς μας αρέσει αυτό που είναι μικρούλι, και το ρίχνουμε σαν ιδέα στους επιχειρηματίες του νησιού και στους ιθύνοντες του νησιού. Αυτό μας κάνει; Υπάρχουν σε πολλές μάρκες.                                                                        


 ΗΛΕΚΤΡΟΚΙΝΗΤΟ ΜΙΚΡΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΠΟΛΗΣ



 

Το θέμα είναι Πως και πότε μπορεί να γίνει αυτό; Νομίζω όπως σε όλα τα σοβαρά κράτη που θέλουν να πάνε μπροστά η που θέλουν να έχουν σοβαρό θρησκευτικό η πολιτιστικό τουρισμό, η όποια μορφή πολιτισμού θέλουν για να πάνε παραπέρα στην ζωή. Οι επιχειρηματίες τους μαζεύονται και χωρίς να βγάζουν ο ένας το μάτι του αλλού, συζητάνε και  οργανώνονται όλοι μαζί (και των ιδιοκτητών Ταξί περιλαμβανομένων ) φτιάχνοντας μια όμορφη καλοδιοικούμενη εταιρεία. 

Γνωρίζοντας – αν ρωτήσουν και κάποιον ειδικό -ότι υπάρχουν τεράστιες επιδοτήσεις ΕΣΠΑ η και άλλες μικρότερες άλλων Ευρωπαϊκών η τραπεζικών  φορέων. Και  ότι θα έχουν σχεδόν μηδενικά έξοδα καυσίμων και συντήρησης μετα την αγορά των νέων αυτοκινήτων  και ότι έτσι μπορούν να κάνουν θαύματα. Τόσα πολλά, όσα να αλλάξει ο τόπος και να μαζευτεί ο απλός ο τουρίστας να σε θαυμάσει (Παράδειγμα τα Τρίκαλα) και τα έρμα τα χωριά και οι συνοικισμοί του νησιού να έχουν πολύ καλύτερες συγκοινωνίες και περισσότερα δρομολόγια ανά ημέρα.

Οι κατέχοντες θα καθοδηγήσουν τους έχοντες για το καλό όλων μας. Υπάρχουν αρκετά μορφωμένα και έξυπνα τεχνικά και θεωρητικά μυαλά, Δυνατοί ενεργοί πολίτες η και συνταξιούχοι σε αυτό το νησί. Ευκαιρία είναι, πριν μας πετάξουν εξω οι Ευρωπαίοι και δεν ξαναπατήσουν στο νησί  λόγω βλακείας, ακαματοσύνης και αναισθησίας. Αθλήματα στα οποία διαπρέπουμε γενικώς από αρχαιοτάτων χρόνων, βγάζοντας τα μάτια μας μεταξύ μας.

 Για την γκρίνια > Γιάννης Κληρονόμος 

 

     

                                                                                                             





Ο ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ σε άλλες  ιστορίες

Οι Κακίες της… Παράγκας                     



26  Ιαν 22

Εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει. Δεν είχα καν προσέξει τίποτα. Πέρναγα από πίσω με τα ψώνια στα χέρια και όλο έβριζα από μέσα μου, αλλά…Η συνήθεια βλέπεις.                                                                                                             

          

Η αρχή έγινε από κάτι φιλαράκια από την Κύπρο που έφτασαν πριν κάτι χρόνια στην Αίγινα με ένα κρουαζιερόπλοιο, λίγο πιο μεγαλούτσικο από τον Φοίβο. Τόσο που έμεινε στην ράδα ανοιχτά από το νησί μας γιατί δεν χώραγε στο λιμάνι, και βγαίναν εξω οι έρμοι οι γερόντοι  για να πάνε στον Άγιο με τις βάρκες του καραβιού. Αυτές τις φαρδιές άσπρες/πορτοκαλιές.                          

Τραγικά πράγματα  άμα είσαι πάνω από 60 χρόνων, η αν έχεις κάνα πονεμένο πόδι. Όμως Άγιος είναι αυτός. Γι’ αυτό ήρθανε οι καημένοι οι Κύπριοι και δεν ήταν καν η πρώτη φορά.                                                        

Να αλλάξεις το λιμάνι δεν γίνεται. Άσε που πέθανε και αυτός ο φιλέλληνας Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου και  άντε βρες άλλον να το χρηματοδοτήσει τώρα πια.                                                                                                                                                         

Επειδή έχω αρκετούς φίλους από την Κύπρο μιας και δουλεύαμε μαζί παλαιοτέρα στα επιβατικά καράβια  μου έμειναν αρκετοί από αυτούς ακόμη φίλοι.                                                        

 Ήρθαν πέντε  μαζί με το καράβι, Μου τηλεφωνήσαν και δώσαμε ραντεβού να πιούμε ένα καφεδάκι στην παραλία και να θυμηθούμε τα παλιά μέχρι να έρθει η ωρα να επιστρέψουν στο καράβι. Ε δεν είχαν να δουν και τίποτε άλλο καθώς το νησί 2-3 πράγματα έχει να δείξει.                   

Δεν  μπορούσαν φυσικά να απομακρυνθούν πολύ από το καράβι. (Μεταξύ μας αυτή είναι η μοίρα του ναυτικού. Τόσο μακριά του, όσο να βλέπεις το καράβι, λέει ο ναυτικός νόμος)                                                                                                      

 Καθίσαμε σε ένα από τα μαγαζιά της παράλιας και παραγγείλαμε κάτι καπουτσίνους με μπόλικη  κανέλα.

Είπαμε όσα λέμε συνήθως μεταξύ μας οι ναυτικοί, αυτά που εμπεριέχουν  την  νοσταλγία και είπαμε και αυτά με τις θύμησες και χασκογελάγαμε πίνοντας το κατιτίς μας ο καθένας. 

                                                                                                       

Εκεί  μου ήρθε η φαεινή ιδέα να τους ρωτήσω πως τους φαινεται το νησί μας. Φαίνεται ότι το συζητούσαν αυτό λίγο  πριν συναντηθούμε και απλά ξαφνικά σοβάρεψαν με κοίταξαν με οίκτο και μου είπαν με σοβαρότητα και με ένα στόμα.                                                                                                                                       - «Μα ίντα που εν να μας αρέσει ρε κουμπάρε; Δαμέ εκάμετε μιάν παραγκούπολη. Θωρείς ούλλον κτήρια με πλαστικές τζιαμαρίες τζιε μοτόρες έξω για ομορκιάν. Εσάς αρέσκει σας τζιε αφήκετε το νησί τζιε εγίνηκεν όπως τες φαβέλες στη Βραζιλία;»                       

Εγώ δεν το πολύ κατάλαβα κάτι που ειπώθηκε μέσα σε νεύρα από έναν γνησιο φίλο.  Οπότε  ο  άλλος Κύπριος φίλος μου ο Ανδρέας Π.   μου το έκανε μετατροπή σε νεα Ελληνικά  Δηλαδή είπαν οι άνθρωποι   σε ελεύθερη μετάφραση                                                                                                                                                       

 «Τι να μας αρέσει ρε κουμπάρε η παραγκούπολη που φτιάξατε εδώ, δεν βλέπεις κτίρια μόνο κάτι πλαστικές τέντες  βλέπεις. Με μηχανάκια στα πεζοδρόμια απ’ εξω για ομορφιά. Ούτε στις παράγκες της Βραζιλίας δεν είναι έτσι. Πως το αφήσατε να γίνει έτσι; σας αρέσει;». Θίχτηκα, αλλά το βούλωσα.


Δεν πέρασε πολύς χρόνος και ήρθε η χαρούμενη αναγγελία ότι θα ξηλωθούν  λέει όλες οι παράγκες και έκανα μια χαρά.                                                                      

Πράγματι  άρχισε η αποξήλωση από την  παραλία της Αύρας και τρίβαμε τα μάτια μας ορισμένοι. Την επόμενη χρονιά μετα από τις ανακοινώσεις επι των ανακοινώσεων  άρχισε η αποψίλωση και των εξωτερικών κατασκευών στα υπόλοιπα μαγαζιά στην παραλια.    

                                                           

Βρε παιδιά πράγματι είχε σπίτια από πίσω από τις παράγκες και δεν φαινόντανε. Και τα οικήματα ήταν όμορφα έως πανέμορφα  νεοκλασικά.                                                                      

Πόσο άνοιξε ο τόπος και πόσο φώτισε η περιοχή. Πόσο το μικρό στενό πέρασμα πίσω από τις παράγκες μεγάλωσε τόσο που να μπορείς να κρατάς στα δυο σου χέρια τις σακούλες από το σουπερμάρκετ χωρίς να περπατάς με τα πλάγια σαν τον κάβουρα. Η να πατήσεις το ξαπλωμένο σκυλάκι της  κυρίας που έπινε καφέ της εκεί.  Η έστω να τραβιέσαι μη σε φάει κάνα μηχανάκι στον δρόμο.                                                                                                                               

Οι εξω από τον χορό και όσοι δεν είμαστε  μαγαζάτορες της παράλιας κάναμε χαρά. Κολλητοί μου φίλοι Αιγινήτες μου είπαν «Κοίτα ρε μια κούκλα!  Πως, που κρυβότανε;».                                                                                                                     Αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά.                                                                                                           

Εν αρχή ην ο λόγος και έτσι μπήκαν δειλά δειλά κάτι ομπρέλες τεράστιες όμως και, διαφημιστικές, αυτές με  γραμμένη την φίρμα κάποιου επάνω τους. Σαν και αυτή που πήρε ένας γνωστός δικός μας –δεν τον ξέρετε- και περπάταγε στην βροχή, αλλά πολύ πιο μεγάλες.                                                                                                                                                              

Μετα μπήκαν και άλλες και άλλες που ήταν άσπρες, ήταν βυσσινί, άλλες ήταν πράσινες. Τέτοια ομορφιά.                                                                                                                           

  Εντάξει, αισθητικά θέλουμε καμία σφαλιάρα μπας και μας φωτίσει η αγία Αφαία με κάποια αρχαία έστω καλαισθησία, αλλά κομμάτι δύσκολο θαρρώ.                                                                                 

  Μετα κάποιος έβαλε μια περίφραξη γυάλινη, Μετα και άλλος. Κοίτα κι άλλος την έβαλε. Άντε πάλι απ’ την αρχή.                                                                                                                               

  Να το θυμηθείτε του χρόνου θα επιστρέψουμε πάλι στην κανονικότητα .Θα επιστρέψουμε στην  αγαπημένη μας παραγκούπολη.                                                                                                              

 Παράγκα παντού. Τόσο θέλουμε, τόσο μπορούμε, τόσο κάνουμε.                                         

 Περαστικά μας .





 Για την γκρίνια > Ιωάννης Κληρονόμος 

 






Οι Κακίες του… δρόμου                                                                                           Ιαν 22  


-Εγώ απευθύνθηκα στον κοινοτάρχη του χωριού μας στην Πέρδικα που με

καθησύχαζε με απλά λόγια βεβαιώνοντας με ότι όπου νάναι θα φτιαχτεί.

Αυτός μου είπε πως αμέσως πήγε στον Δήμαρχο, που και αυτός τον καθησύχασε

αυτόν, λέγοντας με απλά λόγια «Ασφαλώς και βέβαια και πολύ σύντομα θα φτιαχτεί»

Η κάπως έτσι.

Ο Δήμαρχος μπορεί να έκανε δυο τινά:

Α) ή να το είπε στον περιφερειάρχη και

αυτός τον διαβεβαίωσε με απλά λόγια ή

Β) Δεν έγινε τίποτα και ούτε θα γίνει.

Παλαιό το πολιτικό κόλπο στην Ελληνική

επικράτεια. Στρίβειν δια του αρραβώνος.

Ο ένας στον άλλον με «απλά και σύντομα

λόγια» αρκεί να φύγει από μπροστά του να πάμε για καφέ.

Μιλάω για τον παραλιακό δρόμο από Αίγινα για Πέρδικα και τούμπλαλιν (και για

όλους τους δρόμους του νησιού φυσικά) που εδώ και 15 χρόνια γίνεται κάθε μερα

και χειρότερος. Πιο επικίνδυνος.

Έχουν κτυπήσει άσκημα με τα οχήματα τους η σκοτωθήκαν και κάποιοι από τους

συγκάτοικούς μας. Γνωστό θα πείτε… Αλλά δεν ενοχλήθηκε κανένας ρε παιδιά.

Δεν βαριέσαι καλά να είμαστε οι υπόλοιποι και όλα θα γίνουν.

Επαρχιακός δρόμος εντάξει το καταλαβαίνουμε όλοι, αλλά… Δεν υπάρχει δρόμος,

ούτε διαχωριστική γραμμή στην μέση, ούτε στα άκρα βέβαια. Με ανάποδες κλίσεις

στις στροφές, με πρόχειρο σχεδιασμό και άλλες κακοτεχνίες που ήλπιζα ότι κάποιοι

με ειδικότητα στην εκμάθηση των νέων οδηγών, σαν ειδικοί, όταν βγουν ψηλά θα

επιληφθούν. Φευ.

Μεγάλωσαν και οι ευκάλυπτοι και έγιναν ολόκληρα ψηλά παλικάρια και έχουν το

ελάττωμα τα άτιμα τα δέντρα σε όλο τον κόσμο να έχουν ρίζες. Οι ρίζες προχωρούν

από κάτω από το οδόστρωμα γιατί σίγουρα δεν ξέρουν ότι εκεί είναι δρόμος. Έτσι ο

έρμος ο δρόμος γίνεται γεμάτος αναχώματα και λακκούβες ανάλογα το κέφι του

ευκαλύπτου. Και βέβαια δεν κόβουμε τα δέντρα. Ψάχνουμε ρωτώντας αν δεν

ξέρουμε την λύση, τους ειδικούς -όχι τον δασάρχη- τι κάνουμε σε κάθε περίπτωση.

Άσε που από κάποτε, ( Λίγο μετα την άφιξή του Καποδίστρια και την… δική μου στο

νησί) – ανασκάφηκε όλος ο δρόμος για να περάσουν μάλλον οι σωλήνες του νερού

και έπεσε από πάνω μια όμορφη και πιο νέα άσφαλτος. Έτσι ο δρόμος έγινε

δίχρωμος ή τρίχρωμος σε ορισμένα σημεία σαν τρικολόρ σημαία.

Μαύρη άσφαλτος δίπλα στην γκρίζα άσφαλτο και δίπλα σε ασπρουδερή άσφαλτο

κάνοντας και ζιγκ ζαγκ. Και δεν έλαχε να είναι ακριβως στην μέση τουλάχιστον ώστε

να ξέρει κάνεις προς τα που πάει.

Το βραδάκι για να τον περάσεις πας στην κοντινότερη σου εκκλησιά, ανάβεις κεράκι

και παρακαλάς μέσα σου οποίον θεό ή άγιο θυμάσαι, να μην έρχεται από απέναντι

κανένα άλλο αμάξι η κανένα μηχανάκι χωρίς φώτα.

Έχουμε το συνήθειο να τρέχουμε στον επαρχιακό μας σαν οδηγοί της φόρμουλα 3.

Έτσι τα αντίθετα φώτα των αυτοκίνητων παραμένουν αντίθετα ανεβοκατεβαίνουν

από τις λακκούβες και σημαδεύουν κατ’ ευθείαν στα μάτια σου. Δεν ξέρεις που να

φυλαχθείς από τις τρύπες, τα αναχώματα, τα δέντρα ή τον απέναντι μπαγάσα.

Κάθε φορά που καταφέρνει και περνά κάποιος διπλά μου ανέγγιχτα, ψιθυρίζω μέσα

μου «Πάει και αυτός».

Από φώτα ούτε κουβέντα απόλυτο σκότος και σιγαλιά. Καλά που κάποτε, κάποιος

θεοσεβούμενος δήμαρχος έβαλε μερικά κολονάκια -με χαλασμένους κατά το μισό

πλέον ανακλαστήρες- αλλά που και που ανακλούν και κάπως προσανατολίζεσαι.

Βάλε και κάτι κολόνες ή κάποια δέντρα που σου δείχνουν προ τα που πάει ο δρόμος

Ο Ιαβέρης ο γνωστός οδηγός αγώνων είπε κάποτε στην ΤΒ «…στην Ελλάδα μην

κοιτάτε τον δρόμο, κοιτάτε τα δέντρα και τις κολώνες της ΔΕΗ για το που θα πάει ο

δρόμος». Δεν ξέρει πόσο με έχει σώσει με την πληροφορία αυτή.

Πριν δυο –τρία χρόνια αγαπητός φίλος με κάλεσε στις γραφικές παραθαλάσσιες

Πόρτες στην ανατολική Αίγινα σε μια γνωστή και φιλική ταβέρνα να πούμε κάποια

λόγια που τα είχαμε μάθει από εξω και να τσιμπήσουμε κάνα κοψίδι.

Όταν τελειώσαμε είχε πια βραδιάσει και ήταν πολύ ρομαντικά-αν και μόνος μου μέσα στο απέραντο σκοτάδι και στην ησυχία της ξεχασμένης από δήμαρχους και

από τον θεό περιοχής. Είπαμε καληνύχτα χωρίς πολλές πολλές αγκαλιές και πήρε ο

καθένας τον δρόμο της επιστροφής. Εγώ επειδή είχα πάει από το μέσα δρόμο και

μέσα απ’ το Ορός, στο Ανιτσαιο αποφάσισα να επιστρέψω από τον ιδιο δρόμο.

Οι φίλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν, αλλά που εγώ. Ξερό κεφάλι πήρα την

ανήφορα του γυρισμού για την Πέρδικα.

Αμ δε θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εμπειρία μέσα από τον κατασκότεινο γεμάτο

στροφιλίκια και τον ξεχαρβαλωμένο γεμάτο λακκούβες δρόμο, που ούτε κολονάκια

έχει, ούτε κολώνες, ούτε φως στο δρόμο και που και το φεγγάρι ακόμη ξέχασε την

περιοχή.

Τα πρώτα 1-2 χιλιόμετρα καλά πήγαν αλλά μετά που τα μάτια αρχίσαν να

κουράζονται (λόγω βέβαια της ηλικίας, όπως σχεδόν όλοι οι εναπομείναντες 

κάτοικοι του νησιού) από το συνεχές και προσεχτικό οδήγημα μέσα στο σκοτάδι

αρχίσαν τα δύσκολα. Που και πως να σταματήσεις όμως που δεν υπήρχε ζωντανός

άνθρωπος γύρω. Να μου πήγε.

Άσε που λέγαν ότι είχε και μια ελεύθερη αλεπού στην περιοχή. Λες να είχαμε και

τίποτα λύκους ή καφέ αρκούδες στο νησί;

Συνέχισα τον Γολγοθά μου μεταφέροντας αντί για σταυρό το αυτοκίνητο μου.

Μετα μιάμιση ωρα έφτασα αλλά δεν το ξανακάνω, ακόμη και αν πρέπει για να βγω

εγώ δήμαρχος.

Αυτά συμβαίνουν σε ένα νησί 18.000 κάτοικων (χωρίς τα καλοκαίρια) μια ωρα από

την πρωτεύουσα το έτος 2020-22.

Δεν έχουμε δρόμους το πήρα απόφαση μετα 48 χρόνια στο νησί .

Ούτε νερό έχουμε. Αλλά που θα πάει, θα έχουμε νερό αν δεν σπάσει πάλι η

τσιμεντένια δεξαμενή.

Για την γκρίνια > Ιωάννης Κληρονόμος


Ιστορήματα χωρίς θάλασσα: Ο Καθρέπτης

Η γυναίκα μου βρήκε κάπου στο υπόγειο μας  έναν παλιό περίτεχνο χρυσαφένιο ωραίο μεγάλο καθρέπτη που παλαιοτέρα  είχαμε στολισμένο στο σπίτι μας, αλλά τον βαρέθηκε μετα από 10-15 χρόνια και τον έκρυψε τυλιγμένο σε παλιά σεντόνια κάπου στο υπόγειο. Τον ξεχάσαμε εκεί όπως ήταν φυσικό κάπου είκοσι χρόνια και βάλε.                                  

 Επειδή όμως ψάχνοντας κάνεις όλο και κάτι βρίσκει, μια μέρα τον ανακάλυψε και τον έβαλε εκεί στην σκάλα που κατεβαίνουμε προς τα κάτω. Μέγα και τραγικό λάθος, κάθε πρωί που κατέβαινα έβλεπα για  αρχή μια ευτραφή κοιλιά να προβάλει και αμέσως μετα έναν άγνωστο μου.  Έβλεπα έναν ηλικιωμένο κύριο  με κρεμαστά τα πρεσβυωπικά του γυαλιά να κατεβαίνει - με κρατημένη την ανάσα- τα σκαλιά  αγκομαχώντας. 

–Ποιος είσαι εσύ ρε ;είπα και μου απάντησε αμέσως                                   

   - Εγώ είμαι ο εσύ. Δεν με γνώρισες ;                    

 - Όχι δεν είσαι εγώ, εσύ είσαι ένας γέρος χοντρός και άσχημος.   .  Εγώ  είμαι άλλος. Πως είσαι έτσι; και τι είναι αυτά κάτω απ’ τα μάτια σου;

– Μια χαρά είμαι. Δεν λες που ακόμη με βλέπεις. Αυτά κάτω απ’ τα μάτια τα λένε σακούλες,

 είπε και γέλασε όλο κακία.                                                                              

 - Και ποιος στις έδωσε; πως βρέθηκαν εκεί;                                          

  - Μη λες βλακείες από μόνες τους βγήκαν; Ας πρόσεχες.

- Μείνε εκεί, δεν θέλω να σε βλέπω, είπα και έφυγα ικανοποιημένος που τον άφησα εκεί μοναχό του στο κρύο.

  Της είπα να τον βγάλει τον καθρέπτη  μπας και δούμε άσπρη μερα. Μάταια η προσπάθεια. Της άρεσε λέει ο καθρέπτης και απλά τον μετακίνησε λίγα μέτρα πιο κάτω  και τον κάρφωσε μάλιστα και μόνη της και χωρίς να χτυπήσει το χέρι της με το σφυράκι, όπως παρακάλαγα μέσα μου..  Τον έβαλε στον φάτσα τοίχο στο καθιστικό και τα πράγματα έγιναν χειροτέρα. Βλέπω συνέχεια αυτόν τον μεγαλωμένο  κύριο μέσα του και μου κόβεται το γέλιο. Έχω μάθει ένα κόλπο να ξεφεύγω από το απαίσιο γέλιο του. Ρωτάω τον τύπο στον καθρέπτη. «Πάλι εδώ  είσαι εσύ ρε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Αεί σιχτίρ». Γυρνάω το πρόσωπο μου από την άλλη και φεύγω ήσυχος ότι δεν τον ξέρω και όπου να ναι θα φύγει και θα με αφήσει ήσυχο. 




                                                                                                                             

Θυμάμαι πάντα την αίτια. Εκεί στα χρόνια τα παλιά.   Όταν ήμουνα 25 χρονών και φρέσκο αρραβωνιασμένος γνώρισα μαζί με όλους τους άλλους στο καινούριο σοι  και την γιαγιά της γυναίκας μου, την γιαγιά Ζαχαρούλα. Ήταν μια κλασική Μανιάτισσα γιαγιά της εποχής. Μια πρώην, πολύ όμορφη, καλοστεκούμενη, δυναμική, αριστοκρατική γιαγιά περίπου στα 65-70 της χρόνια τότε, με την ηρεμία της ηλικίας της και της εμπειρίας από τα χρόνια του πολέμου που είχε  περάσει που της είχαν μάθει να σέβεται την ζωή χωρίς να την αγαπάει κιόλας.  Αλλά εγώ την έβλεπα γριά. Πολύ γιαγιά εδώ που λέμε. Είχε τα μακριά ολόασπρα της μαλλιά τραβηγμένα πίσω, τεντωμένα σε κότσο και δεμένα πίσω στο κεφάλι με κάμποσες ‘’φουρκέτες’’. Τις πιο πολλές φορές έβαζε και μια μαύρη μαντήλα από πάνω και τα κάλυπτε είτε ήταν μέσα στο σπίτι η όταν έβγαινε στην εξώπορτα να ρίξει την ματιά της στην γειτονιά της με τα μικρά σπιτάκια ολόγυρα. Φόραγε πάντα μια μαύρη κλασική γεροντίστικη ρόμπα με κάτι άσπρα μικρούλικα σχηματάκια επάνω στο ύφασμα που μάλλον ήταν κάτι σαν λουλουδάκια.  Έμοιαζε ότι φόραγε πάντα την ίδια ρόμπα, αλλά-κάποτε το κατάλαβα- στην πραγματικότητα είχε μπόλικες από δαύτες- όλες περίπου στα ίδια  μοτίβα.                                             

Εγώ νέος τότε, ένας κούκλος δηλαδή -κατά την άποψη μου- που είχα δίπλα μου μια κούκλα  ζωντανή  κοπελίτσα για αρραβωνιάρα  που στριφογύριζε γύρω μου γρήγορα-γρήγορα  γουργουρίζοντας. Ήταν  τότε που και οι δυο μας κορδωνόμαστε δείχνοντας επιδεικτικά τις ολοκαίνουριες γυαλιστερές και φαρδιές βέρες στο αριστερό μας χέρι. Όταν έμπαινα στο λεωφορείο με καμάρι κράταγα το κρεμαστό δερμάτινο  χερούλι μοστράροντας την  καλογυαλισμένη βέρα. «Εδώ είμαστε θαυμάστε μας».

Ένα απόγευμα είδα την γιαγιά Ζαχαρούλα εκεί μπροστά σε έναν μικρό καθρέπτη που κρεμόταν στον ασπρισμένο τοίχο της γεμάτης με τενεκεδένιες ασβεστωμένες γλάστρες με τους βασιλικούς και πανσέδες της αυλής, να χτενίζει τα πολύ μακριά ίσια ολόασπρα μαλλιά της με μια μεγάλη  χτένα  για να κάνει τον κλασικό κότσο της.                                                                                            

 Είπα με όλη την βλακεία της ηλικίας μου, χαζοχαρούμενα, λες και δεν έβλεπα τι έκανε στον καθρέπτη με μια χτένα στο χέρι  η λες και ανακάλυψα κάτι σπουδαίο μυστικό.

-Χτενίζεσαι γιαγιά;. Δεν μίλησε αμέσως ούτε γύρισε να με κοιτάξει. Συνέχισε να χτενίζεται αργά αργά σαν να έκανε προσευχή. Κούνησε λίγο το κεφάλι της προς το μέρος μου, τόσο που με κοίταξε ίσια στα μάτια και είπε με την γλυκιά της φωνή.                   

– «Όχι παιδάκι μου. Ψαχνω να βρω ποια είναι αυτή η γριά μέσα στον καθρέπτη» Γύρισε λίγο προς τα μένα με μισο κοίταξε και χαμογέλασε πικρά.                     

Δεν πολύ κατάλαβα. Χαμογέλασα μάλλον χαζά καθώς η μικρή μου αρραβωνιαστικιά εμφανίστηκε στην εσωτερική πόρτα της αυλής και μου έκανε νοήματα να πάω κοντά της. Ευθύς ξέχασα ότι ειπώθηκε ξέχασα και την γιαγιά ολόκληρη  και πήγα κοντά της.                                                                                                                   

 Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβω. Ειδικά τώρα πια εδώ και μερικά χρόνια έχω αισθανθεί τι εννοούσε η γιαγιά. Και με την γυναίκα μου που έχει αυτή την μανία να βάζει στο σπίτι διάφορους καθρέπτες δεν μπορώ παρά να θυμάμαι την γιαγιά πολλές φορές την μέρα.

 Καλή σου ωρα εκεί που είσαι γιαγιά Ζαχαρούλα.

Γιάννης Κληρονόμος


 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου