Είναι στο χέρι όσων έβαλαν υποψηφιότητα να πείσουν πως τώρα που οι εκλογές τελείωσαν, γνησίως τους ενδιαφέρει η αναγκαία πορεία πολιτικών συνθέσεων
Οι δημοκρατικές διαδικασίες που τηρήθηκαν στην εκλογή προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποδειγματικές. Δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορους καμία και κανέναν. Σίγουρα υπήρξαν κάποιες φωνές που δεν έπρεπε να είχαν ακουστεί, άρθρα που δεν έπρεπε να είχαν γραφτεί ή στιγμιαία προβλήματα που δεν έπρεπε να είχαν συμβεί.
Παραμένει, όμως, ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι για δυόμισι σχεδόν μήνες οι διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν αντικείμενο συζήτησης και σχολιασμού από ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και δεν άφησαν αδιάφορο καμία και κανένα πολίτη.
Η απρόσμενη συμμετοχή στις εκλογές τόσο μεγάλου αριθμού πολιτών εκπέμπει πολλαπλά μηνύματα. Το κύριο ανάμεσα στα μηνύματα αυτά είναι πως ο κόσμος ήθελε να επιβεβαιώσει την πίστη του στην Αριστερά και στον βασικό κομματικό εκφραστή της. Δεν είναι λίγο πράγμα αυτό και ας προσπαθούν διάφοροι να θεωρούν τον αριθμό όσων ψήφισαν μικρό και αμελητέα τη δυναμική που δημιούργησαν οι εκλογές αυτές στην κοινωνία.
Οποιοι και όποιες προσπαθούν να ερμηνεύσουν την παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη στο πολιτικό γίγνεσθαι και την εκλογή του ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με όρους συνωμοσιολογικούς πλανώνται πλάνην οικτράν. Οι συνωμοσιολογικές ερμηνείες είναι συχνά βολικές, μιας και πάντα φαίνονται να είναι πειστικές. Δεν επιτρέπουν, ωστόσο, τη βαθύτερη κατανόηση μιας νέας πραγματικότητας, ούτε και των μηνυμάτων που αποτυπώνουν οι πρόσφατες ψηφοφορίες για το μέλλον της Αριστεράς.
Η εκλογή του όποιου προέδρου κόμματος έχει πολλαπλές και συχνά οδυνηρές επιπτώσεις σε άλλους. Οχι στους συνυποψηφίους του, αλλά κυρίως στους αυτόκλητους «λοχαγούς» τους. Είναι, όμως, στο χέρι όσων έβαλαν υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν πως τώρα που οι εκλογές τελείωσαν, γνησίως τους ενδιαφέρει αυτή η εξαιρετικά περίπλοκη αλλά και αναγκαία πορεία πολιτικών συνθέσεων. Και πως η ένταση του φανατισμού που εκφράστηκε δεν έχει πια θέση και πρέπει να εκλείψει.
Υπάρχει στην κοινωνία μια επιταχυνόμενη πορεία ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Μόνον που η ριζοσπαστικοποίηση αυτή ταυτοχρόνως συνοδεύεται από μια αυξανόμενη αδιαφορία για το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα. Η Δεξιά ριζοσπαστικοποίησε μεγάλα τμήματα της νεολαίας, αλλά ταυτοχρόνως την απομάκρυνε και από την κεντρική πολιτική σκηνή. Ούτε και η Αριστερά κατάφερε να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση. Να ένα πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολήσει όλους και κυρίως εμάς στην Αριστερά: Πώς θα μπορέσουν να ξανακερδίσουν το χαμένο κύρος τους οι πολιτικοί θεσμοί.
Η Αριστερά είναι εμπρός σε ένα από τα πιο περίπλοκα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Και οι νέες πραγματικότητες δεν αφορούν μόνον την ίδια, αλλά τις ίδιες τις κοινωνίες. Καλείται η Αριστερά να κατανοήσει τα καινούργια φαινόμενα και ταυτοχρόνως να αναγνωρίσει πως πρέπει να διαμορφώσει νέους τρόπους κατανόησης των νέων φαινομένων. Και καλείται να αντιμετωπίσει μια σειρά από προβλήματα τα οποία, αν δεν επιλυθούν, απειλούν αυτήν καθαυτήν την ύπαρξή μας ως όντα και ως πολίτες.
Ανάμεσα στην καθημερινή υποβάθμιση της δημοκρατίας, στην αύξηση της φτώχειας, στην κλιματική αλλαγή που γίνεται άλλοθι για όλες τις διαπλοκές και στην αδιαφορία της κυβέρνησης για τους πολίτες, στα θέματα υγείας που σε λίγο θα είναι πια υπό την πλήρη εποπτεία των ασφαλιστικών εταιρειών, στην υπονόμευση της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, προβάλλει, ενδεχομένως, το πιο κυρίαρχο από όλα τα προβλήματα: η ψηφιακή συνθήκη που καθορίζει πια και τις πιο ασήμαντες συνήθειες της καθημερινότητάς μας.
Το ερώτημα είναι αν όλες και όλοι επιθυμούν να δρομολογηθούν παρεμβάσεις σε αυτά τα πεδία ή όχι.
* Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Παιδείας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου