Η ίδρυση της Α’ Διεθνούς, Λονδίνο 28/09/1864
Από τις αρχές του 19ου αιώνα σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες κυρίως,έχουν αρχίσει να δημιουργούνται λέσχες συζητήσεων,ομάδες αλλά και συνδικαλιστικές ενώσεις οι οποίες αποσκοπούσαν,με όχημα την πολιτική δράση,να βελτιώσουν τους όρους ζωής των φτωχότερων στρωμάτων και κυρίως της εργατικής τάξης.
Η μετεξέλιξη αυτών των ομάδων,οι οποίες αρχικά εμπνέονταν από τις επαναστάσεις του 18ου αιώνα (πρωτίστως τη γαλλική αλλά και την αμερικανική),δημιούργησαν τα αντίστοιχα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα όπως και το αναρχικό κίνημα.Η πρώτη συνάντησή τους έλαβε χώραν στο Λονδίνο 28 Σεπτεμβρίου του 1864,όπου εκεί αποφάσισαν να ιδρύσουν την Διεθνή Ένωση Εργατών (International Workingmen's Association-IWA),η οποία με τη σειρά της προετοίμασε το πρώτο της συνέδριο γιά το 1866 στη Γενεύη της Ελβετίας.Θα ακολουθούσε η Λωζάνη (1867),οι Βρυξέλλες (1868) και η Βασιλεία (1869).
Σε όλα αυτά τα συνέδρια φάνηκε καθαρά ότι υπήρχαν δύο τάσεις,των οποίων οι διαφορές έμοιαζαν να είναι αγεφύρωτες.Από τη μία οι σοσιαλιστικές και οι τότε κομμουνιστικές (κατόπιν μαρξιστικές-λενινιστικές) ομάδες,οι οποίες έβλεπαν την αστική δημοκρατία σαν αναγκαίο κακό,με τις πρώτες να πιστεύουν την μετεξέλιξή της με δημοκρατικές διαδικασίες σε σοσιαλιστική,και τις δεύτερες να αποδέχονται προσωρινά το πλαίσιό της και μέσα από αυτό να εργαστούν γιά την ανατροπή της σε ευθετότερο χρόνο.Από την άλλη πλευρά υπήρχε το αναρχικό κίνημα,το οποίο δεν αποδεχόταν την αστική δημοκρατία και ζητούσε την άμεση ανατροπή της,ενώ στη θέση της οραματιζόταν μία εξαιρετικά ουτοπιστική αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία χωρίς εξουσιαστικούς μηχανισμούς.
Επικεφαλής της πρώτης τάσης ήταν ο γερμανός φιλόσοφος,οικονομολόγος,
Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν η διάσπαση στο τελευταίο συνέδριο της Α’ Διεθνούς (Χάγη,1872) και η οριστική της διάλυση το 1876.Ήδη όμως από το 1872 είχε ιδρυθεί η Αναρχική Διεθνής ενώ σοσιαλιστές και κομμουνιστές ίδρυσαν την Β’ Διεθνή το 1889,της οποίας η κατάληξη ήταν παρόμοια (διαλύθηκε το 1914),αφού όχι μόνον δεν μπόρεσε να ενώσει τους εργαζόμενους όλων των χωρών της Ευρώπης ώστε να αποτραπεί το μακελειό του Α’ Π.Π,αλλά επήλθε σύγκρουση μεταξύ των σοσιαλιστών με κύριους εκπροσώπους τους Μπερνστάιν (Edward Bernstein) και τον Κάουτσκι (Karl Kautsky) (ηπιότερη γραμμή ως προς την αστική δημοκρατία,αποδοχή του αποικιοκρατικού συστήματος και στήριξη στις εθνικές κυβερνήσεις ως προς τον πόλεμο) και των κομμουνιστών,οι οποίοι με επικεφαλής τους Λένιν (Vladimir Ilyich Ulyanov ‘’Lenin’’),Λούξεμπουργκ (Rosa Luxembourg) και Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) αποχώρησαν γιά να ιδρύσουν την Γ’ Διεθνή (1919),αφού όμως είχε γίνει η επανάσταση στη Ρωσία και είχε ιδρυθεί η ΕΣΣΔ στα τέλη του 1917.Με τη σειρά της και αυτή αυτοδιαλύθηκε (15/05/1943),είτε σαν ένδειξη καλής θέλησης του Στάλιν προς το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ (σύμμαχοι στον αντιχιτλερικό αγώνα),είτε σαν όρος των δυτικών συμμάχων γιά τη συνέχιση της βοήθειας και τον καλύτερο συντονισμό με την ΕΣΣΔ.
Κλείνοντας το σημερινή ανάρτηση,παραθέτω την άποψη του Μπακούνιν γιά τις απόψεις του Μαρξ,τις οποίες θεωρούσε αυταρχικές,αλλά και γιά τα υπό διαμόρφωσιν μαρξιστικά κόμματα:’’Με βάση όσα μας λέτε (οι μαρξιστές) εάν πάρετε την εξουσία,θα καταλήξετε όπως η τωρινή άρχουσα τάξη που τώρα πολεμάτε’’ (υπάρχει στο βιβλίο του ‘’Κρατισμός και Αναρχία’’).Τα συμπεράσματα δικά σας...
Κείμενο - Επιμέλεια : Λευτέρης Ρουσέλης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου