ΙΑΠΩΝΙΑ:ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΚΑΙ Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ)
Σήμερα,06/08/2022,
Σύμφωνα λοιπόν με τους ιαπωνικούς θρύλους,το 600 π.Χ περίπου,ο Τζιμού Τένο γιός της θεάς Αματεράτσου,ανέβηκε στον θρόνο της χώρας,«τον θρόνο των χρυσανθέμων» όπως είναι γνωστός λόγω του εμβλήματός του,συνεπώς γιά όσους Ιάπωνες πιστεύουν στους προαιώνιους μύθους,ο αυτοκρατορικός θεσμός έχει θεϊκή καταγωγή…Τώρα ανθρωπολογικά και επιστημονικά δεδομένα μας δείχνουν ότι η καταγωγή των σημερινών κατοίκων του αρχιπελάγους της θάλασσας της Ιαπωνίας είναι κορεατικής,κινεζικής και ινδονησιακής προέλευσης,ενώ στα βόρεια της χώρας υπήρχε τότε και μία ευάριθμη μειονότητα αυτοχθόνων λευκών που ονομάζονταν Αϊνού……..
Γεωγραφικά η χώρα περιλαμβάνει,από βορράν προς νότον τέσσερα μεγάλα νησιά (Χοκάιντο,Χονσού που είναι το μεγαλύτερο,Σικόκου,Κιουσού) καθώς και άλλα μικρότερα (Ρίου-Κίου,Οκινάβα κτλ),ο δε σημερινός πληθυσμός της χώρας προσεγγίζει τα 130,000,000.Πολυθεϊστές στο θρήσκευμα και οργανωμένοι με βάση το σύστημα των φυλών,που αργότερα αντικαταστάθηκε από το σύστημα την πατριών (ισχυρές οικογένειες),μέχρι τον 5ο μ.Χ αιώνα έχουν αποικίσει η κατακτήσει όλα τα νησιά του αρχιπελάγους.Κάτω και από την πολιτιστική επίδραση της Κίνας την ίδια εποχή παγιώνεται η διακυβέρνηση της χώρας με βάση το αυτοκρατορικό μοντέλο (περίοδος Τάικβα),ενώ και η ιδεογραμματική μορφή της ιαπωνικής γραφής οφείλεται και αυτή στη κινεζική επιρροή.
Την ίδια περίοδο εισάγονται από την Κίνα ο βουδισμός και ο κομφουκιανισμός χωρίς όμως να εκτοπιστεί η εγχώρια θρησκεία του σιντοϊσμού η οποία επικρατεί μέχρι και σήμερα.Το 710 μ.Χ ανακηρύσσεται ως πρώτη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας η Νάρα,το όνομα της οποίας χαρακτήρισε μιά ολόκληρη εποχή (περίοδος Νάρα) μέχρι τη μεταφορά της πρωτεύουσας στο Κυότο το 794 μ.Χ (περίοδο Χεϊάν μέχρι το 1185 μ.Χ).Τη χρονιά αυτή η πατριά των Μιναμότο επικρατεί των αντιπάλων της και ο επικεφαλής της Μιναμότο Γιοριτόμο αναγκάζει τον αυτοκράτορα να του απονείμει τον τίτλο του «σογκούν» (αρχιστράτηγος)………………………………………
Με τον τρόπο αυτό παγιώνεται στην Ιαπωνία ένας τύπος διακυβέρνησης όπου ο αυτοκράτορας αποτελεί θεϊκό πρόσωπο-σύμβολο χωρίς όμως πραγματική εξουσία,ενώ η ουσιαστική διακυβέρνηση ασκείται πλέον από τους ισχυρούς πολέμαρχους (ντάιμιο),την τάξη των πολεμιστών-ευγενών (σαμουράι) και πρωτίστως από τον επικεφαλής όλων,τον σογκούν.Αυτή η μορφή διακυβέρνησης θα διατηρηθεί μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα.
Επί τέσσερεις αιώνες οι εμφύλιοι πόλεμοι,οι δυναστικές έριδες και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών οικογενειών καθόρισαν την ιστορία της νησιωτικής χώρας μέχρι την έλευση των πρώτων Ισπανών και Πορτογάλων ιεραποστόλων το 1572 και την αποδοχή του χριστιανισμού από τον ντόπιο πληθυσμό με αυξητική τάση μέχρι και τα μέσα του 17ου αιώνα.Εκείνη την περίοδο εμφανίζεται ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου ο οποίος διαδεχόμενος τους ισχυρούς σογκούν Ασικάγκα και Τογιοτόμι Χιντεγιόσι επιβάλλεται πλήρως,εκδιώκει τους ιεραποστόλους,σφαγιάζει τους χριστιανούς και κλείνει τα σύνορα της Ιαπωνίας γιά κάθε ξένο,ενώ επιβάλλει την ποινή του θανάτου σε κάθε κάτοικο των νησιών που θα ταξιδέψει εκτός Ιαπωνίας και θα τολμήσει να επιστρέψει...
Σ’ αυτή την περίοδο της απομόνωσης παράλληλα με τη μεταφορά της πρωτεύουσας στό Έντο (το σημερινό Τόκιο) αναπτύχθηκε σημαντικά ο εγχώριος πολιτισμός σε όλες τις μορφές του όπως ποίηση (π.χ Χαϊκού ),διάφορες μορφές θεάτρου (Νο,Καμπούκι),καλλιγραφία,
Όμως στις 8 Ιουλίου 1853 η φάση αυτή τελειώνει διότι ο ναύαρχος του αμερικανικού στόλου Μάθιου Πέρρυ αψηφώντας όλες τις απαγορεύσεις και διοικώντας τέσσερα πολεμικά πλοία εισβάλλει στον κόλπο του Τόκιο απαιτώντας με τη δύναμη των κανονιών του το άνοιγμα των ιαπωνικών λιμένων στο εξωτερικό εμπόριο με σκοπό να κατακλυστεί η τοπική αγορά από δυτικά προϊόντα και η χώρα να πάρει σιγά-σιγά τον δρόμο της υπανάπτυξης και της εξάρτησης,μιά και η μακρόχρονη απομόνωση είχε αφήσει πίσω την Ιαπωνία σε κρίσιμους τομείς,όπως ο εκσυγχρονισμός των ενόπλων δυνάμεών της,η οποία και υπογράμμιζε την αδυναμία αντίστασής της στούς εκβιασμούς.
Η πρώτη προσπάθεια αντίδρασης σε όλ’ αυτά αντιμετωπίστηκε με την πολιτική των κανονιοφόρων,μέχρι που ο αυτοκράτορας Ματσουχίτο η αλλιώς Μέιτζι,τ’ άλλαξε όλα.Κατάργησε το σογκουνάτο με εμφύλιο πόλεμο,εκσυγχρόνισε στρατό και ναυτικό κατά τα δυτικά πρότυπα,ίδρυσε πανεπιστήμια,έστειλε μορφωμένους νέους να συμπληρώσουν τις σπουδές τους στα καλύτερα πνευματικά ιδρύματα και στρατιωτικοναυτικές σχολές της δύσης,καθιέρωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση,διαμόρφωσε την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας επίσης σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα (κοινοβούλιο,πολιτικά κόμματα κτλ),ίδρυσε ανεξάρτητο δικαστικό σώμα και εισήγαγε όλες τις νέες τεχνολογίες στη βιομηχανία και τους παραγωγικούς τομείς.
Αποτέλεσμα ήταν η χώρα ν’ αλλάξει πρόσωπο μέσα σε τριάντα χρόνια και οι νίκες της στον σινοϊαπωνικό πόλεμο του 1894,στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1905 και τα οφέλη που αποκόμισε μετά το τέλος του Α’ Π.Π μιά και βρέθηκε με το μέρος των νικητών (κατέλαβε τις αποικίες των Γερμανών στον Ειρηνικό) την ενέταξαν στην χορεία των μεγάλων δυνάμεων της εποχής…
Με το τέλος του Α΄Π.Π η Ιαπωνία είναι πιά μία υπολογίσιμη δύναμη παγκόσμια και η ισχυρότερη χώρα στην Ανατολική Ασία ενώ ο πολεμικός της στόλος είναι ο τρίτος ισχυρότερος μετά από εκείνους των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου.Ήδη από το 1910 ελέγχει ολόκληρη την κορεατική χερσόνησο,τις Κουρίλλες νήσους,τη νότια Σαχαλίνη,την Φορμόζα (Ταϊβάν σήμερα),τις Μαριάνες,τις Καρολίνες,τα νησιά Μάρσαλ και από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 απλώνει τα δίχτυα της στη Μαντζουρία όπου δημιουργεί ένα κράτος-μαριονέτα το Μαντσουκουό,καταλαμβάνει μέρος της Μογγολίας ενώ σαν συνέπεια του προηγούμενου σινοϊαπωνικού πολέμου ασκεί τον έλεγχο σε σημαντικά τμήματα της βορειοανατολικής Κίνας.
Το 1937 επαναλαμβάνει τις επιθέσεις της εναντίον της Κίνας,καταλαμβάνει το Νανκίγκ και επεκτείνει τη ζώνη επιρροής της νοτιότερα μέχρι και τη Σαγκάη χωρίς να συναντά ουσιαστική αντίδραση από τον σε εμφύλια διαμάχη ευρισκόμενο αντίπαλό της. Με την έναρξη του Β΄Π.Π στην Ευρώπη νέοι ορίζοντες διανοίγονται γιά τον ιαπωνικό μιλιταρισμό.Η κατάληψη από την ναζιστική Γερμανία της Γαλλίας,της Ολλανδίας,του Βελγίου και του Λουξεμβούργου παράλληλα με την ισχυρή πίεση που ασκεί στους Βρετανούς,αφήνει σχεδόν ανυπεράσπιστες τις αποικίες αυτών των χωρών (γαλλική Ινδοκίνα,ολλανδική Ινδονησία η Ανατολικές Ινδίες όπως λέγονταν τότε,βρετανική Βιρμανία και Ταϊλάνδη η Σιάμ όπως λεγόταν τότε) ενώ ούτε οι ΗΠΑ μπορούσαν πλέον να νοιώθουν σίγουρες γιά τη θέση τους στις Φιλιππίνες.
Ήδη από το 1940 η Ιαπωνία ”βάζει χέρι” στην βόρεια Ινδοκίνα χωρίς να έχει βγεί ακόμα στον πόλεμο… Οι ΗΠΑ αντιλαμβανόμενες τον κίνδυνο αντιδρούν προβαίνοντας σε δέσμευση των ιαπωνικών κεφαλαίων και καταθέσεων εντός ΗΠA, διακόπτουν τον ανεφοδιασμό της Ιαπωνίας σε σιδηρομετάλλευμα και πετρέλαιο ενώ απαιτούν την κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση του ιαπωνικού στρατού από τη σύμμαχό τους Κίνα.Ο χρόνος και η εξάντληση των πρώτων υλών πιέζουν αφόρητα το σχεδιασμό του αυτοκρατορικού γενικού επιτελείου το οποίο έχει μπροστά του τρείς λύσεις.
Η πρώτη λύση ήταν να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες των ΗΠΑ,παραιτούμενο από τις επεκτατικές του φιλοδοξίες.Η δεύτερη λύση είναι να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ τιμώντας την υπογραφή της χώρας ως μέλος του «Άξονα» (1939),λύση που βοηθούσε στο ν’ αποφύγει τις ΗΠΑ αλλά ανάγκαζε τη Ιαπωνία αφ’ ενός μεν να παραβιάσει τη συνθήκη ειρήνης με τους Σοβιετικούς (1938,μετά την ήττα του αυτοκρατορικού στρατού από τον κόκκινο στρατό την ίδια χρονιά) αφ’ ετέρου να λειτουργήσει ως δεκανίκι των επιδιώξεων του Αδόλφου Χίτλερ παρά δι’ ίδιον όφελος. Η Ιαπωνία όμως ακολούθησε την τρίτη λύση·ολομέτωπη επίθεση στον Ειρηνικό και στη νοτιοανατολική Ασία. Εκεί υπήρχαν όλα όσα χρειάζονταν η χώρα γιά να ολοκληρώσει το σχέδιό της γιά τη μετατροπή της σε παγκόσμια δύναμη. Πετρέλαιο,σιδηρομετάλλευμα,
Όμως γιά να πετύχει αυτό το σχέδιο έπρεπε να εξουδετερωθεί το μόνο επίφοβο όπλο που στεκόταν εμπόδιο,ο αμερικανικός στόλος του Ειρηνικού ο οποίος ναυλοχούσε στη Χαβάη.Οι βρετανικές δυνάμεις στις αποικίες,οι ολλανδικές φρουρές στην Ινδονησία,οι αποδυναμωμένες αυστραλιανές και νεοζηλανδικές δυνάμεις (οι καλύτερες μεραρχίες τους πολεμούσαν στην Β.Αφρική μαζί με τους Βρετανούς το Άφρικα Κόρπς),ακόμα και οι αμερικανικές δυνάμεις στις Φιλιππίνες δεν αποτελούσαν σοβαρά εμπόδια γιά τις αυτοκρατορικές ένοπλες δυνάμεις.Στις 7 Δεκεμβρίου 1941 και ενώ οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία συνεχίζονταν στην Ουάσιγκτον, η αιφνιδιαστική επίθεση στο Πέρλ Χάρμπορ της Χαβάης έθεσε εκτός μάχης το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού στόλου (όχι όμως τ’ αεροπλανοφόρα τους) και μέσα σε πέντε μήνες η Ιαπωνία,επιτυγχάνοντας όλους τους στόχους της έλεγχε πλέον το 1/5 της επιφάνειας του πλανήτη μας έχοντας συντριπτική (ποιοτική και ποσοτική) στρατιωτική,ναυτική και αεροπορική υπεροχή απέναντι σε όλους τους αντιπάλους της.
Όμως είχαν λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο…Οι ΗΠΑ,που ήταν ανέτοιμες για πόλεμο,ανασκουμπώθηκαν,
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945 υπογράφεται στον κόλπο του Τόκιο και πάνω στο θωρηκτό Missouri η συνθήκη παράδοσης της Ιαπωνίας…Όμως ένα άλλο κεφάλαιο που δεν μπορώ να μη το θίξω είναι η συμπεριφορά του ιαπωνικού στρατού κατά τη διάρκεια του πολέμου.Αν και η αποκτήνωση του ανθρώπου,του οπουδήποτε ανθρώπου,κατά τον πόλεμο είναι γεγονός αναμφισβήτητο,εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη περίπτωση όπως άλλωστε και με τη χιτλερική Γερμανία. Η απόλυτη πίστη του γιαπωνέζου στρατιώτη στον αυτοκράτορα και στην πατρίδα του καθώς και η άνευ ηθικών ενδοιασμών υποταγή του στα κελεύσματα μιάς μιλιταριστικής και μισοφασιστικής κυβέρνησης,οι αρχαίες παραδόσεις των σαμουράι και ο κώδικας Μπουσίντο,η πεποίθησή του ότι ο στρατιώτης ποτέ δεν παραδίδεται καθώς και η περιφρόνησή του προς τον θάνατο,μετέτρεψαν τις αυτοκρατορικές ένοπλες δυνάμεις σε μιά φονική μηχανή της οποίας το ματωμένο αποτύπωμα στοιχειώνει μέχρι και σήμερα όλους όσους τις αντιμετώπισαν και βρίσκονται ακόμα στη ζωή,οι δε συλλογικές μνήμες των λαών της Ασίας που είχαν την ατυχία να ζήσουν κάτω από ιαπωνική κατοχή,αγγίζουν ακόμα και σήμερα τα όρια της απόλυτης φρίκης...
Μαζικές σφαγές αθώων πολιτών (Νανκίγκ),εκπόρνευση τμημάτων του γυναικείου πληθυσμού ολόκληρων χωρών (Κορέα) προς «ανακούφισιν» των στρατιωτών τους,πορείες θανάτου χωρίς φαγητό και νερό (Μπαταάν), ελεεινή και απάνθρωπη μεταχείριση των αιχμαλώτων γιά διάφορα έργα (Βιρμανία,Ινδοκίνα,Σιάμ) αλλά και τα απίστευτης κτηνωδίας «ιατρικά» πειράματα στη διαβόητη μονάδα 731 της Μαντζουρίας (μέχρι και χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό) που μπροστά τους ακόμα και το Άουσβιτς ωχριά,καταδεικνύουν την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των ιαπωνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου.Προσωπικά λοιπόν και γνωρίζοντας όλ’ αυτά,δεν με συγκινούν τα δάκρυα,κροκοδείλια η μη,όλων των μονόπλευρα «ευαίσθητων ψυχών» γιά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι,διότι αυτά οφείλονται είτε σε άγνοια για τα πεπραγμένα της Ιαπωνίας στον πόλεμο,είτε εξ αιτίας του σημερινού ρόλου των ΗΠΑ στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.Τότε όλος ο κόσμος από τους Αμερικανούς περίμενε τη σωτηρία του...
Αυτοί είναι που ξεκίνησαν τον πόλεμο,στις νίκες τους αποδείχτηκαν υπερφίαλοι,υπερόπτες και βάρβαροι,στις ήττες τους διέπραξαν ακόμα χειρότερα και τελικά πήραν ότι τους άξιζε μιά και αποφάσισαν να τα βάλουν με την σκληρότερη φυλή του πλανήτη,τους αγγλοσάξωνες (εννοώ Βρετανική Αυτοκρατορία και ΗΠΑ),οι οποίοι στον επεκτατισμό και τον ιμπεριαλισμό έχουν…ντοκτορά!Τα υπόλοιπα είναι γνωστά… Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής:Έχουν άραγε αλλάξει οι Ιάπωνες σε σχέση με τότε;Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω…Ο εθνικός χαρακτήρας ενός λαού δύσκολα μεταβάλλεται,ακόμα και μετά από μία τέτοια καταστροφή,αν η ιδεολογική βάση που τον παράγει και τον ανατροφοδοτεί παραμένει άθικτη και τούτο αποδεικνύεται από τις εμμονές τους στα βιβλία ιστορίας της μέσης εκπαίδευσης (επίσημη διαμαρτυρία της Κίνας για τους δολοφόνους-σφαγείς του Νανκίγκ και τους «επιστήμονες» της 731 για τον βιολογικό πόλεμο ) καθώς και τις ετήσιες γιορτές τους στον ναό Γιασουκούνι όπου και βρίσκεται το ιερό των ηρώων αλλά και των «ηρώων» (αντιλαμβάνεστε σε ποιούς αναφέρομαι) του τελευταίου πολέμου…
Κείμενο - Ερευνα : Λευτέρης Ρουσέλης
Δάσκαλε πόσο χαίρομαι που σε διαβάζω. Εύγε.
ΑπάντησηΔιαγραφή