ΟΥΚΡΑΝΙΑ Ή ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΠΑΣΙΦΙΣΤΩΝ ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ... του Λευτέρη Ρουσέλη

 

 του Λευτέρη Ρουσέλη

 

‘’...ὅτι δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται,δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν.’’

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ  (Ιστορίαι 5.84.1-5.89.1,Διάλογος των αντιπροσώπων των Αθηναίων και των Μηλίων)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα συγκλονιστικά γεγονότα που ζούμε αυτές τις ημέρες καταρρίπτουν βεβαιότητες, δημιουργούν σύγχυση σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που δεν επιθυμεί τίποτε άλλο παρά την ειρηνική συμβίωση, γεννούν απορίες και ερωτήματα...Αλήθεια, είναι εφικτό φίλες και φίλοι μου να βγάλουμε άκρη;Tι άραγε θα μπορούσε να προσφέρει το παρόν κείμενο, γραμμένο από έναν ερασιτέχνη εραστή της ιστορίας όπως η αφεντιά μου; Όμως ένοιωσα την ανάγκη να πω τη γνώμη μου χρησιμοποιώντας τις λίγες γνώσεις που έχω πάνω σε γεωπολιτικά ζητήματα θέλοντας να επικοινωνήσω μαζί σας...Τώρα το αν η ανάλυσή μου θ’ αποτελέσει μία βάση συζήτησης η θα είναι ένα άθροισμα ανοησιών, προϊόν ενός φαντασμένου και αμετροεπούς, εσείς θα το κρίνετε...

Ευθύς εξ αρχής η μεγαλύτερη απορία μου ήταν η εξής: Γιατί οι Αμερικανοί πρωτίστως και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ  δευτερευόντως, ξεσήκωσαν την Ουκρανία (ήδη από το 2014 και την πορτοκαλί επανάσταση) ενώ είχαν σκοπό, όπως φάνηκε να την εγκαταλείψουν στη τύχη της; Ποιές άλλες σκοπιμότητες πρυτάνευαν στους σχεδιασμούς της υπερδύναμης; Ποιός τελικά είναι ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ για την παγκόσμια κυριαρχία; Πάμε λοιπόν σιγά-σιγά να ξετυλίξουμε το κουβάρι...

ΤΑ  ΟΣΑ  ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ

Σε τέτοιας σημασίας ιστορικές περιόδους και αν θέλουμε κάποιες πειστικές απαντήσεις, καλό θα είναι να ανοίγουμε μπροστά μας έναν παγκόσμιο χάρτη. Ένα μέρος των απαντήσεων βρίσκεται αποτυπωμένο εκεί, την γεωγραφία δεν μπορεί κανείς να την αλλάξει. Κατά τη γνώμη μου το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ έχει κατασταλάξει στο ποιος είναι ο κύριος διεκδικητής για την παγκόσμια κυριαρχία, και αυτός είναι η Κίνα, μία χώρα που διαθέτει ‘’όλο το πακέτο’’, δηλαδή τεράστιο πληθυσμιακό δυναμικό, επιθετικά επεκτεινόμενη οικονομία της αγοράς, ισχυρότατες ένοπλες δυνάμεις, αυταρχική και συγκεντρωτική ηγεσία που της επιτρέπει γρήγορες και χωρίς εσωτερική αντίσταση αποφάσεις καθώς και μία ακόρεστη όρεξη για επέκταση. Οι ΗΠΑ (οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω διαθέτουν ως χώρα τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά μόνο που ήδη κάθονται στο θρόνο) εδώ και χρόνια έχουν κατασκευάσει μεγάλες αεροναυτικές βάσεις στο Πέρθ και στο Ντάργουϊν της Αυστραλίας (μόνο τη Κίνα μπορούν να έχουν στο στόχαστρο εκεί που βρίσκονται),χώρια την πρόσφατη απόδοση στη ίδια χώρα πυρηνικών υποβρυχίων τελευταίας τεχνολογίας, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους Γάλλους, που ήταν έτοιμοι να πουλήσουν στην Αυστραλία συμβατικά υποβρύχια αξίας σαρανταπέντε δισεκατομμυρίων ευρώ. Έχουν ενισχύσει με κάθε τρόπο την Ιαπωνία, την Ταϊπέι, την Νότια Κορέα, ακόμα και τον παλιό  εχθρό τους το Βιετνάμ, ενώ η στάση τους προς την Βόρεια Κορέα δεν είναι τόσο επιθετική όσο θα περίμενε κανείς, στο βαθμό που το δικτατορικό καθεστώς της χώρας κρατάει κάποιες αποστάσεις από την Κίνα.

Ταυτόχρονα έχουμε τη μερική αποχώρησή τους από την Μέση Ανατολή με την ταυτόχρονη μερική εκχώρηση συνοριακών και λοιπών διευθετήσεων σε περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής (Τουρκία, Ισραήλ),ακόμα και στη Ρωσία, η οποία εμφανίστηκε στη Συρία τα τελευταία χρόνια (πλην Λαττάκειας που ήταν παλαιότερη βάση των Ρώσων) και αυτό δύσκολα θα πιστέψω ότι δεν έγινε κατόπιν συμφωνίας.

ΤΑ  ΤΡΕΧΟΝΤΑ

Και ερχόμαστε λοιπόν στην Ευρώπη του σήμερα. Πρίν  οι Αμερικανοί συγκεντρωθούν στον τελικό τους στόχο, ο οποίος όπως είπαμε, είναι η ανάσχεση-περιορισμός-καταστροφή (όλα παίζουν...)  του κινεζικού δράκοντα, έπρεπε να ελαχιστοποιήσουν τη πιθανότητα μιας γεωστρατηγικοενεργειακής συμμαχίας ΕΕ (λέγε με  Γερμανία...)-Ρωσίας, διότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα δημιουργούσε μία νέα πραγματικότητα στο χώρο της Ευρασίας και τότε ουσιαστικά οι Αμερικανοί θα έμεναν με μόνους συμμάχους τον αγγλοσαξωνικό κόσμο. Έπρεπε λοιπόν να δοθεί ένα σκληρό διπλό μήνυμα στη Γερμανία...Πρώτ’ απ’ όλα, οι Αμερικανοί ζητούσαν εδώ και καιρό την απεξάρτηση της Γερμανίας από το πολύ φτηνό ρωσικό φυσικό αέριο. Η ουκρανική κρίση τους έδωσε τη δυνατότητα να το επιβάλλουν. Ακόμα και η πρόσφατη μεταφορά αμερικανικών στρατευμάτων στις διάφορες βάσεις που έχουν οι γιάνκηδες επί γερμανικού εδάφους είχε το συμβολισμό της, καθώς έδειξαν για μία ακόμα φορά σ’ αυτό το έθνος των μεταχιτλερίσκων με τις αλαζονικές και ανελέητες πολιτικοοικονομικές ελίτ ποιος είναι ακόμα το αφεντικό...Εκόντες άκοντες λοιπόν οι γερμαναράδες αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με το σαφώς ακριβότερο υγροποιημένο φυσικό αέριο που θα τους πωλούν  από εδώ και πέρα οι μεγάλες εταιρείες της δύσης, ενώ αναγκάστηκαν από τις ΗΠΑ να εξαγγείλουν εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ  (με ότι κινδύνους συνεπάγεται αυτό, για Γερμανούς μιλάμε...) στα πλαίσια όμως της ΕΕ (προς το παρόν τουλάχιστον...) εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό ικανοποιεί άλλη μία αξίωση της Ουάσιγκτον, η οποία ήθελε συλλογική ευρωπαϊκή άμυνα απέναντι στη Ρωσία, με τα έξοδα πληρωμένα κατά βάσιν από τη Γερμανία, η οποία χρόνια τώρα θησαυρίζει παίζοντας στο οικονομικό πεδίο και μη πληρώνοντας τίποτα για την άμυνα, στηριγμένη κύρια στις ΗΠΑ και στη Γαλλία. Τώρα που το κόστος παραγωγής της θ’ ακριβύνει, που οι πωλήσεις της θα μειωθούν, που οι στρατιωτικές της δαπάνες θα γιγαντωθούν, θα συνεχίσει να επιμένει στους...ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς των χειμαζόμενων οικονομιών του νότου της ΕΕ η θ’ αναγκαστεί να τις αμοιβαιοποιήσει με κίνδυνο, αν δεν το κάνει, ν’ απομονωθεί και να έχουμε μετατόπιση-ισομοίρασμα ισχύος προς τη Γαλλία,πράγμα που εντός Ευρώπης επιθυμούν διακαώς οι ΗΠΑ; Άλλωστε η μετάβαση του Εμμανουέλ Μακρόν στη Μόσχα πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σαν βασικού συνομιλητή του Πούτιν δείχνει τις αλλαγές που παγιώνονται, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την συγκατάθεση των ΗΠΑ στο ρόλο που ανέλαβε η Γαλλία στην περιοχή του Σαχέλ στην υποσαχάρια Αφρική (διότι στην Αφρική η επιρροή των Κινέζων αυξάνει χρόνο με το χρόνο και οι Γάλλοι ως έμπειροι αποικιοκράτες έχουν να παίξουν το ρόλο της προφυλακής του δυτικού κόσμου).Τέλος η προ ολίγου χρόνου οριστική αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ ήταν τυχαία; Παλαιόθεν οι Βρετανοί (τώρα μαζί και οι Αμερικανοί) έκαναν ότι μπορούσαν για να μην υπάρχει δεσπόζουσα δύναμη  στην Ευρώπη και η στάση τους κατά την ναπολεόντεια περίοδο καθώς και στους δύο παγκοσμίους πολέμους του 20^ου αιώνα το απέδειξε περίτρανα. Συνεπώς τα κέρδη των υπερατλαντικών αφεντικών του πλανήτη είναι πιστεύω ευδιάκριτα...

ΠΟΙΟΣ  ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΟΥΚΡΑΝΙΑ...

Μέσα σ’ αυτό το δυσμενές περιβάλλον, σ’ αυτή την εποχή των ανακατατάξεων όπου η παγκόσμια ιστορία μας διδάσκει ότι σε τέτοιες περιόδους το αίμα των αθώων τρέχει σαν ποτάμι, γινόμαστε μάρτυρες του βιασμού μιάς ολόκληρης χώρας που γίνεται βορά του ισχυρότερου γείτονά της.Σχετικά με τη Ρωσία δεν είχα καμμιά αμφιβολία ότι θα ενεργήσει έτσι. Η χώρα αυτή, όταν δέχεται εισβολές, καταπίνει τον επιτιθέμενο με την απεραντοσύνη της, κάτι που και ο Βοναπάρτης και ο Χίτλερ ένοιωσαν στο πετσί τους, έχει όμως παράλληλα υποστεί και τεράστιες καταστροφές. Από την άλλη πλευρά, η συμπεριφορά της απέναντι στις μικρότερες εθνότητες που την περιβάλλουν είναι ίδια και χειρότερη. Και αυτό το χαρακτηριστικό δεν έχει να κάνει με το ποιος κυβερνά. Με τσάρους, με κομμουνισμό, με δημοκρατία (λέμε τώρα...),με αυταρχικούς ηγέτες η ‘’Αρκούδα’’ δεν άλλαξε και δεν αλλάζει φερσίματα.Και επιφύλαξε αυτή τη μεταχείριση σε μία χώρα η οποία πολιτισμικά, γλωσσικά και εθνολογικά είναι πολύ κοντά της. Η σημερινή Ρωσία του Πούτιν, πέρα από την τεράστια ανασφάλεια που που ιστορικά φέρει στο dna της, είναι και μία ξεκάθαρα αναθεωρητική δύναμη, η οποία επιδιώκει κατά τη γνώμη μου ν’ ανασυστήσει ένα μέρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η δε συμπεριφορά της στον Καύκασο και ειδικότερα στη Γεωργία, στη Λευκορωσία, στη Κριμαία, στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία, στο Καζακστάν και τέλος στην πολύπαθη Ουκρανία το αποδεικνύει. Και ένας λόγος βασικός για όλ’ αυτά που έχουν συμβεί η συμβαίνουν, έχει να κάνει και με την πολιτική των δυτικών, οι οποίοι τον καιρό που η Ρωσία ήταν αδύναμη (περίοδος Γιέλτσιν),αντί να φροντίσουν να την εντάξουν και να τη δεσμεύσουν σ’ ένα συλλογικό ευρωπαϊκό σύστημα ειρήνης και ασφάλειας, προτίμησαν  να την περικυκλώσουν πολιτικά και στρατιωτικά χρησιμοποιώντας τις πρώην χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και αρκετές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, εγκαθιστώντας στρατό και πυραυλικά συστήματα στην περιφέρειά της.

ΤΙ   ΝΑ  ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Στο σημείο αυτό θα διακινδυνεύσω μία πρόβλεψη, η οποία μπορεί να με εκθέσει ανεπανόρθωτα, όμως θα τη γράψω...Μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι οι αναλυτές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ‘’χαρίζουν’’ τη Ρωσία τόσο εύκολα στην επιρροή (και στην αγκαλιά) της Κίνας. Γιατί καθ’ εις εξ ημών θα σκεφθεί σε πρώτο χρόνο, ότι η Ρωσία (η οποία στρατιωτικά είναι πανίσχυρη, έχει επίσης την όρεξη της επέκτασης αλλά της λείπει το ανθρώπινο δυναμικό και η ισχυρή οικονομία),μετά τα τελευταία γεγονότα θα έλθει πολύ κοντά, ενεργειακά τουλάχιστον, με τη διψασμένη για πετρέλαιο και φυσικό αέριο Κίνα. Και φυσικά η Ρωσία, με αυτά τα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά που προανέφερα, δεν μπορεί να είναι ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ. Τότε τι διάβολο συμβαίνει, αν τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται; Γιατί στη Συρία δεν πάρθηκε από τους δυτικούς κανένα μέτρο εναντίον τους; Μήπως ακούσατε κάποια ισχυρή ρηματική διακοίνωση του ΝΑΤΟ προς τη Τουρκία για τη χρήση από τους δυτικούς των στενών; Γιατί οι οικονομικές κυρώσεις στρέφονται εναντίον συγκεκριμένων Ρώσων ολιγαρχών και δε παίρνουν μαζικότερη μορφή; Μήπως η Ουκρανία (παράλληλα με το ‘’άδειασμα’’ που δέχτηκε από το ΝΑΤΟ) είναι η ‘’Ιφιγένεια’’ που έπρεπε να θυσιαστεί στο βωμό μιάς μακιαβελικής υπόγειας συνεννόησης Ρωσίας-ΗΠΑ; Μήπως αυτό είναι το τίμημα για μία τέτοια αποτρόπαιη διευθέτηση; Μη ξεχνάμε ότι η Ρωσία ποτέ δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με την Κίνα (ενίσχυση από τον Στάλιν των εθνικιστών του Τσαγκ Κάϊ Σεκ την περίοδο του εμφυλίου στη Κίνα, τη σινοσοβιετική διαμάχη, το πολεμικό επεισόδιο του ποταμού Αμούρ κ.α) και η διολίσθησή της στη σφαίρα επιρροής της δεν είναι και το καλύτερο σενάριο για το Κρεμλίνο. Αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, έχουμε μία ευθυγράμμιση, της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης, στο αμερικανικό στρατόπεδο, με την αναμέτρηση ΗΠΑ και Κίνας να μπαίνει στην τελική ευθεία...Ήδη ο μεταξύ τους οικονομικός πόλεμος μαίνεται, να δούμε τι άλλο περιμένει τον πλανήτη πάνω στον οποίο κατοικούμε...

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Ζούμε μια εποχή όπου ο ιστορικός χρόνος τρέχει με μεγάλες ταχύτητες. Η ρευστότητα και η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου ανοίγει την όρεξη για αλλαγές συνόρων και περιπέτειες σε αναθεωρητικά κράτη, μεγάλα και μεσαία, σε ακραίες οργανώσεις, σε ποικίλους θρησκευτικούς (και όχι μόνον ) φονταμενταλισμούς, σε βίαιες και επώδυνες αλλαγές...Κι’ εμείς εδώ στη λευκή και γαλάζια πατρίδα μας έχουμε να επιλύσουμε πολλά προβλήματα που έχουν σχέση με κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας...Προβλήματα δημοκρατικής εμβάθυνσης, προβλήματα κοινωνικής συνοχής μαζί με μείζονα ιδεολογικά ζητήματα, πολλά και σοβαρά οικονομικά θέματα αλλά και ζητήματα ασφάλειας των εξωτερικών μας συνόρων και αύξησης της ικανότητάς μας για αποτροπή. Γιατί στη γειτονιά μας υπάρχουν αναθεωρητικές δυνάμεις που στο πρόσφατο παρελθόν μας απέδειξαν ότι όταν μας βρούν μπόσικους δεν μας χαρίζονται. Δεν διακατέχομαι από κάποιο φιλοπολεμικό μένος αλλά όταν βλέπω αυτά που συμβαίνουν σε χώρες μεγαλύτερες και ισχυρότερες από εμάς, δεν μπορώ να προτάξω συνθήματα του τύπου ‘’συναδέλφωση’’ με αυτόν που δεν τη θέλει μαζί μου η ‘’οι λαοί δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν’’, γιατί αυτοί ακριβώς οι λαοί ενδεδυμένοι με στρατιωτική περιβολή διαπράττουν όσα βλέπουμε σήμερα (και πάντα) από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...Το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι εξαιρετικά διδακτικό γιά ν’ αντιληφθούμε ότι αν η όταν έλθει εκείνη η ώρα δεν μπορούμε να στηριζόμαστε πουθενά αλλού παρά μόνον στις δικές μας δυνάμεις. Και κατά πως φαίνεται η ‘’εποχή των λύκων’’ βρίσκεται επί θύραις...

Κείμενο

Λευτέρης Ρουσέλης