Ο ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ σε άλλες ιστορίες

Οι Κακίες της… Παράγκας                     

26 Ιαν 22

Εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει. Δεν είχα καν προσέξει τίποτα. Πέρναγα από πίσω με τα ψώνια στα χέρια και όλο έβριζα από μέσα μου, αλλά…Η συνήθεια βλέπεις.                                                                                                                       

Η αρχή έγινε από κάτι φιλαράκια από την Κύπρο που έφτασαν πριν κάτι χρόνια στην Αίγινα με ένα κρουαζιερόπλοιο, λίγο πιο μεγαλούτσικο από τον Φοίβο. Τόσο που έμεινε στην ράδα ανοιχτά από το νησί μας γιατί δεν χώραγε στο λιμάνι, και βγαίναν εξω οι έρμοι οι γερόντοι  για να πάνε στον Άγιο με τις βάρκες του καραβιού. Αυτές τις φαρδιές άσπρες/πορτοκαλιές.                          

Τραγικά πράγματα  άμα είσαι πάνω από 60 χρόνων, η αν έχεις κάνα πονεμένο πόδι. Όμως Άγιος είναι αυτός. Γι’ αυτό ήρθανε οι καημένοι οι Κύπριοι και δεν ήταν καν η πρώτη φορά.                                                        

Να αλλάξεις το λιμάνι δεν γίνεται. Άσε που πέθανε και αυτός ο φιλέλληνας Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου και  άντε βρες άλλον να το χρηματοδοτήσει τώρα πια.                                                                                                                                                         

Επειδή έχω αρκετούς φίλους από την Κύπρο μιας και δουλεύαμε μαζί παλαιοτέρα στα επιβατικά καράβια  μου έμειναν αρκετοί από αυτούς ακόμη φίλοι.                                                        

 Ήρθαν πέντε  μαζί με το καράβι, Μου τηλεφωνήσαν και δώσαμε ραντεβού να πιούμε ένα καφεδάκι στην παραλία και να θυμηθούμε τα παλιά μέχρι να έρθει η ωρα να επιστρέψουν στο καράβι. Ε δεν είχαν να δουν και τίποτε άλλο καθώς το νησί 2-3 πράγματα έχει να δείξει.                   

Δεν  μπορούσαν φυσικά να απομακρυνθούν πολύ από το καράβι. (Μεταξύ μας αυτή είναι η μοίρα του ναυτικού. Τόσο μακριά του, όσο να βλέπεις το καράβι, λέει ο ναυτικός νόμος)                                                                                                      

 Καθίσαμε σε ένα από τα μαγαζιά της παράλιας και παραγγείλαμε κάτι καπουτσίνους με μπόλικη  κανέλα.

Είπαμε όσα λέμε συνήθως μεταξύ μας οι ναυτικοί, αυτά που εμπεριέχουν  την  νοσταλγία και είπαμε και αυτά με τις θύμησες και χασκογελάγαμε πίνοντας το κατιτίς μας ο καθένας.                                                                

Εκεί  μου ήρθε η φαεινή ιδέα να τους ρωτήσω πως τους φαίνεται το νησί μας. Φαίνεται ότι το συζητούσαν αυτό λίγο  πριν συναντηθούμε και απλά ξαφνικά σοβάρεψαν με κοίταξαν με οίκτο και μου είπαν με σοβαρότητα και με ένα στόμα.                                                                                                                                       

- «Μα ίντα που εν να μας αρέσει ρε κουμπάρε; Δαμέ εκάμετε μιάν παραγκούπολη. Θωρείς ούλλον κτήρια με πλαστικές τζιαμαρίες τζιε μοτόρες έξω για ομορκιάν. Εσάς αρέσκει σας τζιε αφήκετε το νησί τζιε εγίνηκεν όπως τες φαβέλες στη Βραζιλία;»                       

Εγώ δεν το πολύ κατάλαβα κάτι που ειπώθηκε μέσα σε νεύρα από έναν γνησιο φίλο.  Οπότε  ο  άλλος Κύπριος φίλος μου ο Ανδρέας Π.   μου το έκανε μετατροπή σε νεα Ελληνικά  Δηλαδή είπαν οι άνθρωποι   σε ελεύθερη μετάφραση                                                                                                                            

 «Τι να μας αρέσει ρε κουμπάρε η παραγκούπολη που φτιάξατε εδώ, δεν βλέπεις κτίρια μόνο κάτι πλαστικές τέντες  βλέπεις. Με μηχανάκια στα πεζοδρόμια απ’ εξω για ομορφιά. Ούτε στις παράγκες της Βραζιλίας δεν είναι έτσι. Πως το αφήσατε να γίνει έτσι; σας αρέσει;». Θίχτηκα, αλλά το βούλωσα.

Δεν πέρασε πολύς χρόνος και ήρθε η χαρούμενη αναγγελία ότι θα ξηλωθούν  λέει όλες οι παράγκες και έκανα μια χαρά.                                                                      

Πράγματι  άρχισε η αποξήλωση από την  παραλία της Αύρας και τρίβαμε τα μάτια μας ορισμένοι. Την επόμενη χρονιά μετα από τις ανακοινώσεις επι των ανακοινώσεων  άρχισε η αποψίλωση και των εξωτερικών κατασκευών στα υπόλοιπα μαγαζιά στην παραλια.                                          

Βρε παιδιά πράγματι είχε σπίτια από πίσω από τις παράγκες και δεν φαινόντανε. Και τα οικήματα ήταν όμορφα έως πανέμορφα  νεοκλασικά.                                                                      

Πόσο άνοιξε ο τόπος και πόσο φώτισε η περιοχή. Πόσο το μικρό στενό πέρασμα πίσω από τις παράγκες μεγάλωσε τόσο που να μπορείς να κρατάς στα δυο σου χέρια τις σακούλες από το σουπερμάρκετ χωρίς να περπατάς με τα πλάγια σαν τον κάβουρα. Η να πατήσεις το ξαπλωμένο σκυλάκι της  κυρίας που έπινε καφέ της εκεί.  Η έστω να τραβιέσαι μη σε φάει κάνα μηχανάκι στον δρόμο.                                                                                                                               

Οι εξω από τον χορό και όσοι δεν είμαστε  μαγαζάτορες της παράλιας κάναμε χαρά. Κολλητοί μου φίλοι Αιγινήτες μου είπαν «Κοίτα ρε μια κούκλα!  Πως, που κρυβότανε;».                                                                                                                 

    Αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά.                                                                                                           

Εν αρχή ην ο λόγος και έτσι μπήκαν δειλά δειλά κάτι ομπρέλες τεράστιες όμως και, διαφημιστικές, αυτές με  γραμμένη την φίρμα κάποιου επάνω τους. Σαν και αυτή που πήρε ένας γνωστός δικός μας –δεν τον ξέρετε- και περπάταγε στην βροχή, αλλά πολύ πιο μεγάλες.                                                                                                                                                              

Μετα μπήκαν και άλλες και άλλες που ήταν άσπρες, ήταν βυσσινί, άλλες ήταν πράσινες. Τέτοια ομορφιά.                                                                                                                           

  Εντάξει, αισθητικά θέλουμε καμία σφαλιάρα μπας και μας φωτίσει η αγία Αφαία με κάποια αρχαία έστω καλαισθησία, αλλά κομμάτι δύσκολο θαρρώ.                                                                                 

  Μετα κάποιος έβαλε μια περίφραξη γυάλινη, Μετα και άλλος. Κοίτα κι άλλος την έβαλε. Άντε πάλι απ’ την αρχή.                                                                                                                               

  Να το θυμηθείτε του χρόνου θα επιστρέψουμε πάλι στην κανονικότητα .Θα επιστρέψουμε στην  αγαπημένη μας παραγκούπολη.                                                                                                              

 Παράγκα παντού. Τόσο θέλουμε, τόσο μπορούμε, τόσο κάνουμε.                                         

 Περαστικά μας .

 Για την γκρίνια > Ιωάννης Κληρονόμος