Ζούμε μια ζωή της μόνωσης, στην οποία μας έχουν καταδικάσει οι απόλυτοι κυβερνήτες της χώρας. Με τον φόβο του θανάτου και της ανέχειας να διαφεντεύει τις κινήσεις και τις πράξεις μας. Βυθιζόμαστε ολοένα και πολύ στο όνειρο της απελευθέρωσής μας από την πανδημία και στην καταστρατήγηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας στην Υγεία, την Παιδεία, την εκποίηση του φυσικού και πολιτισμικού μας δημόσιου πλούτου και του ίδιου του βίου μας στο παρόν και στο μέλλον. Που αδυνατούμε, λόγω της πανδημίας, να διεκδικήσουμε και να αποτρέψουμε όσο θα το επιθυμούσαμε.
Εξισώνουμε έτσι αναπότρεπτα την πραγματική ζωή με το όνειρο. Όπως δηλώνει και διαδηλώνει ο ζωγράφος Κώστας Σιαφάκας στην τελευταία του ατομική έκθεση, στην Γκαλερί Genesis, στο Κολωνάκι. Τη γραμμένη με τις τρυφερές σχηματοποιημένες φόρμες αντικειμένων και μορφών μέσα στις πυκνές επίπεδες συνθέσεις των μικρών παιδιών αλλά και τις αποδοσμένες με μια δεινότητα στο σχέδιο λεπτομέρειες. Αντικρίζουμε εκεί τον εαυτό μας, απεγνωσμένα παραλυμένο στο ζευγάρι ι που αποτυπώνεται στον ίδιο χώρο, με τα μέλη του αποκλεισμένα και χωρίς σημεία επικοινωνίας, στο δικό τους ιδιαίτερο, κλειστό σύμπαν.
Στον άνδρα τον καθισμένο μπροστά από ένα παράθυρο όπου φαίνεται ένα ζωγραφισμένο με νευρώδεις γραμμές δένδρο, με τα χέρια, σαν πιρούνες πλασμένα, ακουμπισμένα πάνω στο τραπέζι, δίπλα στην άδεια παλέτα όπου έχει τοποθετηθεί μια νεκροκεφαλή και με το βλέμμα στο ασυνήθιστα μακρουλό πρόσωπο κενό. Στη λεπτεπίλεπτη γυναίκα με τη γυρισμένη στον θεατή πλάτη, την καθισμένη πάνω σε μια τερατώδη γάτα, που καπνίζει μπροστά σε ένα παράθυρο αυλόπορτας από το οποίο προβάλλεται ένα ανθρωπόμορφο, σαν Εσταυρωμένος, δέντρο. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στον άνδρα, τον αντιμέτωπο με τα κατεβασμένα ρολά του ανοίγματός μας στον κόσμο. Και στο σύμβολο -ζώο- καθρέφτη μας με την τρομαγμένη έκφραση να αρμενίζει έρημο τη θάλασσα μέσα σε μια βάρκα.
Μας βλέπουμε να κρατάμε στο γιγαντιαίο χέρι με τα ρεαλιστικά γραμμένα δάχτυλα ψηλά το σπίτι μας, μπροστά από μια συστάδα δένδρων που θυμίζουν κάγκελα. Για να το διασώσουμε από την πλημύρα που το απειλεί. Διαχέουμε έτσι μέσα στον εγκλεισμό το «απρόβλεπτα πραγματικό» με το φαντασιακό. Συγχέουμε τη μεγάλη εικόνα του κόσμου με τη μικρή εικόνα τη δική μας, όπου καθημερινά προβάλλουμε τον εαυτό μας. Ασύνειδοι για την πορεία μας σε μια συνθήκη εγκλεισμού όπου αδυνατούμε να επιβιώσουμε και γι’ αυτό είναι απαραίτητο να ανατρέψουμε το συντομότερο δυνατό για να ζήσουμε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου