Το τραγούδι της ημέρας
17/02/2022
Το 1945 στη Νέα Υόρκη ανεβαίνει μία επιθεώρηση, το ''Carusel'', με τους Richard Rodgers και Oscar Hammerstein να γράφουν τη μουσική. Μεταξύ των κομματιών που ακούγονταν στη παράσταση υπήρχε και το, ας πούμε ''οπερετικό'', ''You 'll never walk alone.Το τραγούδι αυτό διασκευάστηκε από πολλούς και διάσημους καλλιτέχνες (Frank Sinatra,Roy Orbison,Gene Vencent,Elvis Presley,Johnny Cash και άλλοι), χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη διάκριση...
Το 1963 ένα νεανικό βρετανικό συγκρότημα, οι Gerry and the Pacemakers, αναλαμβάνουν να κάνουν το ίδιο... Αποτέλεσμα; Θρίαμβος, παγκόσμια επιτυχία! Λίγο αργότερα το κομμάτι αυτό γίνεται ύμνος στα χείλη των οπαδών της Λίβερπουλ (και όχι μόνον, και άλλες ομάδες το έχουν υιοθετήσει) με το θέαμα των χιλιάδων οπαδών της να το τραγουδούν σε νίκες και σε ήττες (ιδίως σε αυτές) να προκαλεί ανατριχίλα, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τα γήπεδα...
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που αγαπούν πρώτα το ποδόσφαιρο και μετά την ομάδα τους...
Επιλογή τραγουδιού και επιμέλεια κειμένου από τον Λευτέρη Ρουσέλη
Ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ (1961) και ανήκει στο rhythm 'n' blues κομμάτι αυτό του Bennie King με τον τίτλο ''Stand by me''.Ακούστηκε και χορεύτηκε από τις γενιές του τότε και δεν σταμάτησε ν' ακούγεται μέχρι σήμερα...Να κάνω μία πρόβλεψη; Θα το απολαμβάνουν και τα παιδιά των παιδιών μας και ακόμα παραπέρα!
Επιλογή τραγουδιού και σχόλια : Λευτέρης Ρουσέλης
22/10/2021
Η Φάμπρικα ~ Λάκης Χαλκιάς, Γιάννης Μαρκόπουλος
Από τους Μετανάστες ~ 1974.
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
Άλλες ερμηνείες:
Σωτηρία Μπέλλου
Άγγελος Διονυσίου
Γιάννης Κότσιρας
Η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύ- δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα
Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ' όνομά μου
20/09/2021
Μουσική: Κωσταντής Παπακωνσταντίνου
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ενορχήστρωση: Λάργκο
Στίχοι
Έχω μια θλίψη που έρχεται απ' την αρχή του κόσμου
μαζί με την βαθιά πνοή, την παγωμένη λάμψη.
Μπήκε στο πρώτο κύτταρο σαν μια μικρή ακίδα
κι, ότι απ' αυτό γεννήθηκε, θέλησε να υποτάξει.
Τ'αμέριμνα μικρά παιδιά, τα ζώα και τα δέντρα
ποτέ της δεν τα γλέντησε, δεν είχε τι να κάνει.
Μα αν έβρισκε συνείδηση, έβγαζε την βουκέντρα
κι έσπρωχνε την βαρύθυμη στην τρομερή χοάνη.
Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι.
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος.
Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
Όπου τα λόγια είναι φτωχά, το πένθος είναι γλέντι
κι όπου μπορούν να ερωτευτούν η όμορφη κυρία
-που από τα ψώνια της γυρνά στο σπίτι ευτυχισμένη-
κι ο σκελετός που βρέθηκε κάπου στην Σιβηρία
Στρατιές περάσαν απο κεί, χαθήκανε στην δίνη,
σε μιά πραγματικότητα ρευστή σαν άγριο μέλι.
Οι ανήσυχοι σταυρώθηκαν, οι ήσυχοι τρομάξαν
κι ένας περίπου αλώβητος: ''Ο κύριος δεν με μέλει".
Θλίψη σαν αδιόρατο βελούδο, σαν μετάξι.
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος.
Δεν σου φωνάζει: ''Είμ' εδώ!'' κι, ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή ‘ναι που θα φταίει, αν δεν σε χωράει ο τόπος.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου